“Ömrümdə bu qədər sevindiyim, kədərləndiyim və qürurlandığım olmamışdı”
Mehriban və bağışlayan Allahın adı ilə. Mənim 14 yaşım olarkən, gözəl Şuşamız dövrün hakimiyyət hərc-mərcliyinə görə və vahid Ordu komandanlığının olmaması səbəbi ilə mənfur ermənilər və havadarları vasitəsilə zəbt edildi. Və ardınca da digər uzun illər düşmən tapdağı altında qalmış ərazilərimiz əlimizdən çıxdı. Azərbaycanımızın Xocalı yarası almış ürəyinə bir də belə dağlar çəkildi. Düz 28 il o müqəddəs, o gözəl yurdumuza həsrətimiz başladı. 1994-cü ilin may ayından imzalanan atəşkəs razılaşmasından sonra bir sakitlik dövrü başladı. Əslində isə millətimizin yaxın zamanlarda azadlıq niyyətli bir hazırlıq institutu formalaşırdı. Bu illər ərzində neçə-neçə oğullarımız cəbhə xəttində mənfur düşmənlərin açdığı atəşlə şəhid edildilər. Nəinki hərbi qulluqçular, habelə örüşdə heyvan otaran insanlar, tarlasında çalışan dinc sakinlər və hətta azyaşlı uşaqlarımız o vəhşilərin gülləsinin qurbanı oldular. Ən təəssüflüsü də bu idi ki, özlərini dünyaya sülhsevər, demokratik, insanpərvər kimi tanıdan Avropa, ATƏT və s. gözləri önündə olurdu bütün bunlar. Dəfələrlə silahlı qarşıdurmalar oldu. 2014-2016-cı illərdə hər iki tərəfin itkisi ilə nəticələnən, hətta ağır artilleriyadan da istifadə edilən qısa müddətli döyüşlər baş verdi. Artıq ermənilər özlərinə necə arxayın idilərsə, əlimizdən yeni-yeni bölgələrimizi alacaqları ilə bağlı sərsəm ifadələr işlədirdilər. Artıq onlara hədlərini bildirməyin vaxtı çatmışdı. 27 sentyabr 2020-ci ildə 44 günlük Vətən azadlığı mücadiləsi başlandı. Ali səviyyədə aparılan xarici siyasət, ordunun yüksək əhval-ruhiyyədə olması, xalqın bir yumruq kimi birləşməsi zəbtdə olan torpaqla-rımızın 44 günə azad edilməsi ilə nəticələndi. Daha ətraflı »
Yeni ismarıclar