“Ruhumun səsi”

Mayıl Həsənoğlu Məmmədli (Mayıl Asiman) 1961-ci ildə Tərtər rayonunun İrəvanlı kəndində anadan olub. 1967-1977- ci illərdə R.Nəbiyev adına Soyulan kənd orta məktəbini bitirib. 1986-1994-cü illərdə M.A.Əliyev adına Azərbaycan Dövlət İncəsənət İnstitutunda teatr rejissorluğu ixtisası üzrə ali təhsil alıb. Uzun illər Mədəniyyət və İncəsənət sahələri üzrə ssenarist, rejissor, metodist, bədii rəhbər və direktor olaraq çalışıb. Eyni zamanda nağara ifaçısı olaraq müxtəlif ansamblların üzvü kimi televiziyada, konsert proqramlarında çıxış edib. Kiçik yaşlarından şeirlər yazıb. Şeirləri, xatirələri və publisist yazıları bir çox qəzet və jurnallarda, antologiya və almanaxlarda dərc olunub. 2014-cü ildə “Eşqim məcnun söyüddü” adlı ilk şeirlər kitabı “Adiloğlu” nəşriyyatında çap olunub. “S. Rəhimov adına Qubadlı rayon ədəbi birliyi”nin və “Ziyalı ocağı” İctimai birliyinin üzvüdür. İki övladı, dörd nəvəsi var.
Bu yaxınlarda Mayıl Məmmədli Tərtərdə olarkən, “Ruhumun səsi” adlı yeni kitabını kollektivimizə bağışladı. Kitabı böyük maraqla oxuduq. Burada müxtəlif mövzularda şeirlər toplanıb. İstər vətənpərvərlik, istərsə də fəlsəfi, yaxud məhəbbət mövzusunda yazılmış şeirlərin hamısını bir ümumi cəhət birləşdirir – bunlar, özü demiş, Mayıl Məmmədlinin ruhunun səsidir. “Adına Vətən deyirəm” şeirində o, yazır: Daha ətraflı »

Tərtər Uşaq Gənclər İdman Şahmat məktəbində rayonun ümumtəhsil məktəblərinin şagirdləri arasında “Xocalı soyqırımı”na həsr olunmuş inşa yazı müsabiqəsi keçirilib. Müsabi-qəyə rayonun 41 ümumtəhsil məktəbinin şagirdləri qatılıb.
Əvvəlcə torpaqlarımızın suverenliyi uğrunda canından keçən şəhidlərimizin və Xocalı soyqırımı qurbanlarının əziz xatirəsi bir dəqiqəlik sükutla anılıb.
Tərtər Rayon İcra Hakimiyyəti başçısı aparatında İctimai-siyasi və humanitar məsələlər şöbəsinin müdir müavini Zabil Paşayev, YAP rayon təşkilatının əməkdaşı Gündüz Alıkişiyev, rayon Təhsil Sektorunun əməkdaşı Lamiyə Məmmədova və Ələsgərli kənd tam orta məktəbin direktoru, Uşaq Gənclər İnkişaf Mərkəzinin direktoru Ülviyyə Qəmbərova, Xocalı sakini İnqilab Baxışov çıxış edərək bu soyqırımın bütövlükdə bəşəriyyətə, insanlığa qarşı törədilmiş vəhşi cinayət aktı olduğunu bildiriblər. Çıxış edənlər şagirdlərə Xocalı faciəsi barədə ətraflı məlumat verib, Müzəffər Ali Baş Komandan İlham Əliyevin rəhbərliyi ilə Azərbaycanın Vətən müharibəsində tarixi qələbə qazandığını, torpaqlarımızın düşmən tapdağından azad edildiyini, soyqırım qurbanları və şəhidlərimizin qisasının alındığını, artıq xocalıların öz yurd-yuvalarına qayıtdığını bildiriblər.
Sonra müsabiqəyə start verilib. Bir akademik saat vaxt ayrılan inşa yazı müsabiqəsinin nəticələri müəyyən edildikdən sonra qaliblər Tərtər Rayon İcra Haki-miyyəti, YAP rayon təşkilatı və rayon təhsil sektoru tərəfindən diplom və fəxri fərmanlarla təltif ediliblər.

“MƏNİM HƏYAT ROMANIM”

(Əvvəli ötən sayımızda)
Belə hallarla qarşılaşanda, xahişlərini eşidib söhbətlərinə qulaq asanda, qəbulunda olarkən müdirik rəhbər Heydər Əliyevin mənə verdiyi çox qiymətli məsləhətləri səslənirdi qulaqlarımda: “…Tərcümeyi-halınızdan görürəm ki, kasıb ailədən çıxmısınız. Heç kəsin köməyi olmadan özünüz özünüzə yol açan adam olmusunuz. Amma unutmayın ki, bundan sonra dostlarınız da, qohumlarınız da çox olacaq. Çünki, vəzifəli adamların qohumları çox olur. Axı, vəzifəli adamdan müəyyən məqsədlərlə, istədiyi kimi istifadə etməyə çalışanlar hər şeydən əvvəl, qohumluq münasibətlərini bildirərək deyirlər ki, sən demə, atalarımız da, babalarımız da, dost doğmaca qohum imişlər. Çox olacaq belə deyənlər. Elələrinin sözlərinə inanmayın. Ancaq özünüzə, düzgün yolunuza, yaxşı işlərinizə güvənin”.
Qulağımda səslənən bu sözlər əsl cavab idi məndən kömək gözləyib cavab almaq istəyənlərə. Amma söz yox ki, o sözləri xatırlada bilməzdim onlara. Üzümdən gəlməzdi, çəkinirdim. Sadəcə olaraq onların hər birinə ayrı-ayrılıqda: “İnciməyin, mənim bacardığım iş deyil bu, mən belə işlərə baxmıram” deməklə kifayətlənirdim.
Bu sözlərdən sonra da “yaxın qohumlarım” elə bil ki, düşmənə çevrilib düşmən nəzəri ilə baxırdılar mənə. Hətta ardımca dedikləri: “təkcə özü üçün yaşayan adamdı, iş düzəldən, kara gələn adam deyil, fərsizin, bivecin biridi” kimi giley dolu sözləri də çatırdı qulaqlarıma… Daha ətraflı »

“MƏNİM HƏYAT ROMANIM”

Jurnalist Qədir Tərtərlinin ”Mənim həyat romanım” kitabı təkcə bir insanın taleyini əks etdirmir. Burada eyni zamanda rayonumuzun tarixi öz əksini tapıb. Aşağıda oxucularımıza həmin kitabdan bir parçanı təqdim edirik.
Mərkəzi Komitədə mənə hələlik işim barədə heç kəsə heçnə demədən gözləməyi tapşırmışdılar. “Keçmiş nəzarət komitəsi sədrinin katiblik məsələsi həll olunandan sonra çağıracaqlar səni” demişdilər.
Gözləyirdim. Çoxları işimin düzələcəyinə şübhə edirdi. “Düzələsi olsa, indiyə kimi düzələrdi” fikrinə düşənlər də vardı. Kimin nə deməsinin, necə düşünməsinin mənə dəxli yox idi. Arxayın idim. Başqa cür nə ola bilərdi ki? Respublika rəhbərinin işləyəcəyim vəzifəyə görə şəxsən əlimi sıxıb məni təbrik etməsi elə belə deyildi ki?
Partiya işində bəzi məsələlərin müəyyən vaxta kimi bir növ gizli saxlanıb dərhal açıqlanmaması barədə məlumatım vardı. Buna görə evimizdəkilərə də işimin necə olacağı haqda heç nə deməmişdim.
Çox gözləyəsi olmadım. Aradan bir həftə keçməmiş raykomdan zəng vurub birinci katibin məni yanına çağırdığını bildirdilər.
Məsələ məlum idi. Birinci katibin qəbuluna nə üçün çağrıldığımı yaxşı bilirdim. Rayonumuzda birinci katib işləyən Zülfüqar Abdullayevə böyük hörmətim vardı. Onunla hələ Moskvada oxuduğum vaxtlardan tanış olmuşdum. Tanışlığımızın tarixini indi də olduğu kimi xatırlayıram.
1972-ci il idi. Məktəbdən icazə alıb bir həftəliyə rayona gəlmişdim. Rayonumuzun birinci katibi haqqında eşitdiyim xoş sözlər məndə onunla görüşüb tanış olmaq marağı yaratmışdı. Daha ətraflı »

20 Yanvar hadisələrinin 35-ci ildönümünə həsr edilmiş inşa yazı müsabiqəsi

Tərtər rayonunun ümumtəhsil məktəblərinin yuxarı sinif şagirdləri arasında “20 Yanvar yaddaş kitabımızın qanlı səhifəsidir” mövzusunda inşa yazı müsabiqəsi keçirilib.
Tərtər Rayon İcra Hakimiyyətinin, YAP rayon təşkilatı və Rayon Təhsil sektorunun birgə təşkilatçılığı ilə keçirilən müsabiqədə rayonun 49 ümumtəhsil məktəbinin şagirdləri iştirak ediblər.
Əvvəlcə 20 Yanvar şəhidlərinin əziz xatirəsi bir dəqiqəlik sükutla yad edilib.
Sonra Tərtər Rayon İcra Hakimiyyətinin əməkdaşı Svetlana Əzizova, YAP rayon təşkilatının əməkdaşı Əli Paşayev, Tərtər Uşaq Gənclər İdman Şahmat məktəbinin direktoru Fərəc Rzayev, Təhsil sektorunun nümayəndəsi La-miyyə Məmmədova, Uşaq-Gənclər İnkişaf Mərkəzinin direktoru Ülviyyə Qəmbərova çıxış edərək 20 Yanvar hadisələrinin 35-ci ildönümünün “Konstitutsiya və suverenlik ili”ndə keçirilməsindən, 20 Yanvar şəhidlərinin yalın əllə tankların qarşısına çıxaraq suverenliyimizə, müstəqilliyimizə uzanan xain əllərə etirazlarını bildirməsindən, 1990-cı il yanvarın 20-də Bakı şəhərində törədilmiş faciədən, Vətənin azadlığı və ərazi bütövlüyü uğrunda canlarından keçən həmvətənlərimizin mübarizliyindən danışıb, qanlı hadisənin xalqımızın qəhrəmanlıq tarixinin parlaq səhifəsi olduğunu bildiriblər.
Sonra müsabiqəyə start verilib.

MƏKTƏB BUFETİNDƏ

Çiçək nənə səhər-səhər bufetə daxil olub, ətrafa göz gəzdirdi. İnsafən, hər yan səliqəli idi. Yorğun olsa da, evə gedəndə buraları silib-süpürmüşdü. Dərindən “ah” çəkib, divardan asılmış yağlı döşdüyünü götürdü və taxdı sinəsinə. Döşdüyün yanındakı ağappaq qar kimi xələtə və üçkünc yaylığa gözucu baxıb düşündü: “Kaş bu gün yoxlama-filan gəlməsin. Nə bişirdiyim yağlı kökələri sata bilirəm, nə də evə pul aparıram. Belə də iş olar?”
Sonra Çiçək nənə evdə hazırladığı bir ləyən yağlı kökəni çıxarıb qoydu piştaxtanın üstünə. Müxtəlif şirələrin, suların, peçenyelərin tozunu silib, yenə də öz-özünə götür-qoy eləməyə başladı: “Keçən dəfə bir uşaq bu sudan zəhərlənəndə yaman qorxdum. Dedim, yenə yoxlamalar gəlib buranı ələk-vələk edəcək, nə bilim, istehsal tarixini, keyfiyyətini, harada hazırlanmasını yoxlayacaqlar. Şükür, valideyn insaflı oldu, şikayət eləmədi. Bir də ki, axı mən neyləməliyəm. Zəhmət çəkib uşaqlarına su qoysunlar də.
Elə bu vaxt dərsin bitməsini bildirən zəng çalındı. Bircə dəqiqə keçməmiş bufetin qapıları şaqqıltı ilə açıldı və ətrafı “Çiçək nənə, Çiçək nənə!” səsləri bürüdü. Bufetçi qadın sanki bu səsləri eşitmirdi. Onun gözləri də, fikri də güc-bəla ilə özlərini piştaxtanın qarşısına çatdıran uşaqların əllərindəki puldaydı. Qəpikləri alıb, kiminə kökə, kiminə isə uşaqların dili ilə desək, “şirniquşu” verirdi. Arxada isə uşaqlar tıxacdan tərpənə bilmirdilər. Aşağı sinif şagirdlərindən bəzilərinin ayaqları göydə qalmışdı. Gözlərindən yaş axırdı, amma kim idi onlara fikir verən? Zəng vurulmamış hamı Çiçək nənədən nəsə bir şey almaq, evdən gətirdikləri qəpikləri xərcləmək istəyirdi.
Zəng çalındı. Şagirdlər sanki bir əmrlə geri döndülər və bir-birindən aralandılar. Bayaqdan ayaqları göydə qalan balacalar şaqqıltı ilə yerə dəydilər. Çiçək nənə yalnız indi onları gördü. Yaxınlaşıb qaldırdı və yağlı əlləri ilə gözlərinin yaşını sildi.
Ətrafa sakitlik çökdü. Bufetçi qadın ayaqlarının dincini almaq üçün oturdu və dərindən fikrə getdi: “Bizim vaxtımızda belə deyildi. Tək-tük adamlar məktəbə gedən uşağına pul verirdi. Bufetin pəncərəsinin qarşısında bir-iki uşaq olardı, onlar da, ya bir kökə, ya da peçenyə alardılar. Qalanlarına isə analar evdən bir balaca pay qoyardılar. Bəs, görəsən indiki analar niyə belə deyillər?” Xəyalında canlandırdığı səhnədən özü də qorxdu: “Yaxşı ki, belə deyillər. Bəs, onda mən bu qədər pulu necə qazanardım?” Daha ətraflı »

UŞAQLIQ İLLƏRİ

1976-cı il. 22 iyun! Mən ilk dəfə doğma diyarımız olan Kəlbəcərə–Uca Tanrının bizlərə bəxş elədiyi möcüzənin–misilsiz müalicə ocağı – İstisuyun görüşünə gedirdim. Günəş şəfəqlərini yaymağa başlayanda mən artıq Ağdərəni keçmişdim. Heyranlıqla sağa-sola baxa-baxa təbiətin mənzərələrini seyr edirdim. Heyrətdən yanaşı əyləşdiyim yol yoldaşımla tanış olub ünsiyyət qurmağı da unutmuşdum. Maraqlı mənzərələr bir-birini əvəz edirdi. Sərsəng yolu, günəş işığına “tamarzı” dərələr, yaşıllığıyla göz oxşayan meşələr, axını ipə-sapa yatmayan Tərtər çayı… təbii ki, bu yerləri ilk dəfə görən hər kəs heyrətlənməyə bilməz. Avtobus irəlilədikcə daha maraqlı mənzərələrin şahidi olurdum, sıldırım qayaların vahiməli duruşunu gördükcə sanki indicə uçacağını zənn edirdim. Nəhayət, günorta olar-olmaz mənzilə çatmışdım. İstisuyun xoş təsir bağışlayan təbiətindən, saya gəlməz qədər əhalinin məmnunluğundan, qeyri millətlərin də bu ocağı tanıyıb istirahət və istifadə etmələrindən qürurlanmışdım.
Qısaca olaraq ürəyimdən bu misralar gəlib keçmişdi:

İstisu–yurdumun gözəl neməti,
Məğrur Dəlidağın səfasısan sən.
Bir yol qonaq olan unutmaz qəti,
Çünki milyonların şəfasısan sən.
* * *

Növbəti dəfə 1984-cü ilin 25 avqust tarixində yaddaşımda silinməz izlər qoymuş, qəlbimdə xoş xatirələrlə qalmış qocaman ulu dağların görüşünə gedirdim. Səfər çantamda iyirmiyə yaxın şeir kitabı aparırdım. Darıxmayım deyə mənimlə gedən “dostlarımın” sırasında şeirlərini sevə-sevə oxuduğum Sabir Rüstəmxanlının “Xəbər gözləyirəm”, “Gəncə qapısı” və “Sağ ol, ana dilim” kitabları da var idi.
Görüşə təxminən bir saatdan artıq vaxt qalsa da, xəyalım artıq Dəlidağın zirvələrini dolaşırdı. Mənzilə çatmağa səbri çatmayan həvəskar qələmim bəzi təsvirləri nəzmə düzməyə başlamışdı: Daha ətraflı »