Saytın ümumi statistikası:

Saytda məqalələrin sayı - 5,577
Saytda ismarıcların sayı - 0

Arxiv

  • 07Fev
    Ədəbiyyat RAYONUMUZUN TARİXİNDƏN üçün şərhlər bağlıdır

    “MƏNİM HƏYAT ROMANIM”

    (Əvvəli ötən sayımızda)
    Belə hallarla qarşılaşanda, xahişlərini eşidib söhbətlərinə qulaq asanda, qəbulunda olarkən müdirik rəhbər Heydər Əliyevin mənə verdiyi çox qiymətli məsləhətləri səslənirdi qulaqlarımda: “…Tərcümeyi-halınızdan görürəm ki, kasıb ailədən çıxmısınız. Heç kəsin köməyi olmadan özünüz özünüzə yol açan adam olmusunuz. Amma unutmayın ki, bundan sonra dostlarınız da, qohumlarınız da çox olacaq. Çünki, vəzifəli adamların qohumları çox olur. Axı, vəzifəli adamdan müəyyən məqsədlərlə, istədiyi kimi istifadə etməyə çalışanlar hər şeydən əvvəl, qohumluq münasibətlərini bildirərək deyirlər ki, sən demə, atalarımız da, babalarımız da, dost doğmaca qohum imişlər. Çox olacaq belə deyənlər. Elələrinin sözlərinə inanmayın. Ancaq özünüzə, düzgün yolunuza, yaxşı işlərinizə güvənin”.
    Qulağımda səslənən bu sözlər əsl cavab idi məndən kömək gözləyib cavab almaq istəyənlərə. Amma söz yox ki, o sözləri xatırlada bilməzdim onlara. Üzümdən gəlməzdi, çəkinirdim. Sadəcə olaraq onların hər birinə ayrı-ayrılıqda: “İnciməyin, mənim bacardığım iş deyil bu, mən belə işlərə baxmıram” deməklə kifayətlənirdim.
    Bu sözlərdən sonra da “yaxın qohumlarım” elə bil ki, düşmənə çevrilib düşmən nəzəri ilə baxırdılar mənə. Hətta ardımca dedikləri: “təkcə özü üçün yaşayan adamdı, iş düzəldən, kara gələn adam deyil, fərsizin, bivecin biridi” kimi giley dolu sözləri də çatırdı qulaqlarıma… Daha ətraflı »

  • 31Yan
    Ədəbiyyat RAYONUMUZUN TARİXİNDƏN üçün şərhlər bağlıdır

    “MƏNİM HƏYAT ROMANIM”

    Jurnalist Qədir Tərtərlinin ”Mənim həyat romanım” kitabı təkcə bir insanın taleyini əks etdirmir. Burada eyni zamanda rayonumuzun tarixi öz əksini tapıb. Aşağıda oxucularımıza həmin kitabdan bir parçanı təqdim edirik.
    Mərkəzi Komitədə mənə hələlik işim barədə heç kəsə heçnə demədən gözləməyi tapşırmışdılar. “Keçmiş nəzarət komitəsi sədrinin katiblik məsələsi həll olunandan sonra çağıracaqlar səni” demişdilər.
    Gözləyirdim. Çoxları işimin düzələcəyinə şübhə edirdi. “Düzələsi olsa, indiyə kimi düzələrdi” fikrinə düşənlər də vardı. Kimin nə deməsinin, necə düşünməsinin mənə dəxli yox idi. Arxayın idim. Başqa cür nə ola bilərdi ki? Respublika rəhbərinin işləyəcəyim vəzifəyə görə şəxsən əlimi sıxıb məni təbrik etməsi elə belə deyildi ki?
    Partiya işində bəzi məsələlərin müəyyən vaxta kimi bir növ gizli saxlanıb dərhal açıqlanmaması barədə məlumatım vardı. Buna görə evimizdəkilərə də işimin necə olacağı haqda heç nə deməmişdim.
    Çox gözləyəsi olmadım. Aradan bir həftə keçməmiş raykomdan zəng vurub birinci katibin məni yanına çağırdığını bildirdilər.
    Məsələ məlum idi. Birinci katibin qəbuluna nə üçün çağrıldığımı yaxşı bilirdim. Rayonumuzda birinci katib işləyən Zülfüqar Abdullayevə böyük hörmətim vardı. Onunla hələ Moskvada oxuduğum vaxtlardan tanış olmuşdum. Tanışlığımızın tarixini indi də olduğu kimi xatırlayıram.
    1972-ci il idi. Məktəbdən icazə alıb bir həftəliyə rayona gəlmişdim. Rayonumuzun birinci katibi haqqında eşitdiyim xoş sözlər məndə onunla görüşüb tanış olmaq marağı yaratmışdı. Daha ətraflı »

  • 21Yan
    Ədəbiyyat 20 Yanvar hadisələrinin 35-ci ildönümünə həsr edilmiş inşa yazı müsabiqəsi üçün şərhlər bağlıdır

    20 Yanvar hadisələrinin 35-ci ildönümünə həsr edilmiş inşa yazı müsabiqəsi

    Tərtər rayonunun ümumtəhsil məktəblərinin yuxarı sinif şagirdləri arasında “20 Yanvar yaddaş kitabımızın qanlı səhifəsidir” mövzusunda inşa yazı müsabiqəsi keçirilib.
    Tərtər Rayon İcra Hakimiyyətinin, YAP rayon təşkilatı və Rayon Təhsil sektorunun birgə təşkilatçılığı ilə keçirilən müsabiqədə rayonun 49 ümumtəhsil məktəbinin şagirdləri iştirak ediblər.
    Əvvəlcə 20 Yanvar şəhidlərinin əziz xatirəsi bir dəqiqəlik sükutla yad edilib.
    Sonra Tərtər Rayon İcra Hakimiyyətinin əməkdaşı Svetlana Əzizova, YAP rayon təşkilatının əməkdaşı Əli Paşayev, Tərtər Uşaq Gənclər İdman Şahmat məktəbinin direktoru Fərəc Rzayev, Təhsil sektorunun nümayəndəsi La-miyyə Məmmədova, Uşaq-Gənclər İnkişaf Mərkəzinin direktoru Ülviyyə Qəmbərova çıxış edərək 20 Yanvar hadisələrinin 35-ci ildönümünün “Konstitutsiya və suverenlik ili”ndə keçirilməsindən, 20 Yanvar şəhidlərinin yalın əllə tankların qarşısına çıxaraq suverenliyimizə, müstəqilliyimizə uzanan xain əllərə etirazlarını bildirməsindən, 1990-cı il yanvarın 20-də Bakı şəhərində törədilmiş faciədən, Vətənin azadlığı və ərazi bütövlüyü uğrunda canlarından keçən həmvətənlərimizin mübarizliyindən danışıb, qanlı hadisənin xalqımızın qəhrəmanlıq tarixinin parlaq səhifəsi olduğunu bildiriblər.
    Sonra müsabiqəyə start verilib.

     

  • 10Dek
    Ədəbiyyat SATİRİK HEKAYƏ üçün şərhlər bağlıdır

    MƏKTƏB BUFETİNDƏ

    Çiçək nənə səhər-səhər bufetə daxil olub, ətrafa göz gəzdirdi. İnsafən, hər yan səliqəli idi. Yorğun olsa da, evə gedəndə buraları silib-süpürmüşdü. Dərindən “ah” çəkib, divardan asılmış yağlı döşdüyünü götürdü və taxdı sinəsinə. Döşdüyün yanındakı ağappaq qar kimi xələtə və üçkünc yaylığa gözucu baxıb düşündü: “Kaş bu gün yoxlama-filan gəlməsin. Nə bişirdiyim yağlı kökələri sata bilirəm, nə də evə pul aparıram. Belə də iş olar?”
    Sonra Çiçək nənə evdə hazırladığı bir ləyən yağlı kökəni çıxarıb qoydu piştaxtanın üstünə. Müxtəlif şirələrin, suların, peçenyelərin tozunu silib, yenə də öz-özünə götür-qoy eləməyə başladı: “Keçən dəfə bir uşaq bu sudan zəhərlənəndə yaman qorxdum. Dedim, yenə yoxlamalar gəlib buranı ələk-vələk edəcək, nə bilim, istehsal tarixini, keyfiyyətini, harada hazırlanmasını yoxlayacaqlar. Şükür, valideyn insaflı oldu, şikayət eləmədi. Bir də ki, axı mən neyləməliyəm. Zəhmət çəkib uşaqlarına su qoysunlar də.
    Elə bu vaxt dərsin bitməsini bildirən zəng çalındı. Bircə dəqiqə keçməmiş bufetin qapıları şaqqıltı ilə açıldı və ətrafı “Çiçək nənə, Çiçək nənə!” səsləri bürüdü. Bufetçi qadın sanki bu səsləri eşitmirdi. Onun gözləri də, fikri də güc-bəla ilə özlərini piştaxtanın qarşısına çatdıran uşaqların əllərindəki puldaydı. Qəpikləri alıb, kiminə kökə, kiminə isə uşaqların dili ilə desək, “şirniquşu” verirdi. Arxada isə uşaqlar tıxacdan tərpənə bilmirdilər. Aşağı sinif şagirdlərindən bəzilərinin ayaqları göydə qalmışdı. Gözlərindən yaş axırdı, amma kim idi onlara fikir verən? Zəng vurulmamış hamı Çiçək nənədən nəsə bir şey almaq, evdən gətirdikləri qəpikləri xərcləmək istəyirdi.
    Zəng çalındı. Şagirdlər sanki bir əmrlə geri döndülər və bir-birindən aralandılar. Bayaqdan ayaqları göydə qalan balacalar şaqqıltı ilə yerə dəydilər. Çiçək nənə yalnız indi onları gördü. Yaxınlaşıb qaldırdı və yağlı əlləri ilə gözlərinin yaşını sildi.
    Ətrafa sakitlik çökdü. Bufetçi qadın ayaqlarının dincini almaq üçün oturdu və dərindən fikrə getdi: “Bizim vaxtımızda belə deyildi. Tək-tük adamlar məktəbə gedən uşağına pul verirdi. Bufetin pəncərəsinin qarşısında bir-iki uşaq olardı, onlar da, ya bir kökə, ya da peçenyə alardılar. Qalanlarına isə analar evdən bir balaca pay qoyardılar. Bəs, görəsən indiki analar niyə belə deyillər?” Xəyalında canlandırdığı səhnədən özü də qorxdu: “Yaxşı ki, belə deyillər. Bəs, onda mən bu qədər pulu necə qazanardım?” Daha ətraflı »

  • 19Sen
    Ədəbiyyat, Xəbərlər OXUCULARIMIZIN YARADICILIĞI üçün şərhlər bağlıdır

    UŞAQLIQ İLLƏRİ

     

    O ötən illərdə biz də, ay ata,
    Gedərdik məktəbə çiynində çanta,
    Yığışıb məktəbin çölündə-orda,
    Uşaqlar birlikdə idman edərdi,
    Ah necə də qayğısız, xoşbəxt günlərdi!
    Evə çatıb hazır yemək tapardıq,
    O yeməyə min cürə naz satardıq,
    Evi dağıdardıq, sonra yığardıq,
    Anamızı incidib, söylədərdik,
    Ah necə də qayğısız, xoşbəxt günlərdi!
    O zamanlar gözəl anam var idi,
    Hər işimdə mənə dəstək, yar idi,
    Maaşım məqaləmə qonorar idi,
    Nübar müəllimlə şeirləşərdik,
    Ah necə də qayğısız, xoşbəxt günlərdi!
                                                   Vəfa Quliyeva
    Dərs qurtaranda qanad açardıq,
    Qəfəsdən quş kimi çölə uçardıq,
    Fantaldan bir ovuc sudan içərdik,
    Susuz olmasaq da, adətkər idik,
    Ah necə də qayğısız, xoşbəxt günlərdi!
    Dirrikdə, sahədə, evdə işlərdik,
    Bir-birimizin paylarını dişlərdik,
    Dostluq qurub ikilərdik, üçlərdik,
    Kitab oxuyub mübahisə edərdik.
    Ah necə də qayğısız, xoşbəxt günlərdi!
     

    Özümüzə məsafələr qoyardıq,
    Təpənin başına əvvəl çatardıq,
    Sarı darvazaya kimi qaçardıq,
    Yol qırağı meyvələrdən dərərdik,
    Ah necə də qayğısız, xoşbəxt günlərdi!

     

    Yalnız böyüməkdi böyük dərdimiz,
    Gündəlik “5”lərə qəpik şərtimiz,
    Şahmatı oynardıq evdə dördümüz,
    Atamızdan tərəfkeşlik istərdik,
    Ah necə də qayğısız, xoşbəxt günlərdi!

  • 29Avq
    Ədəbiyyat UNUDULMAYAN GÖRÜŞ VƏ YA XATİRƏ-HEKAYƏ üçün şərhlər bağlıdır

    1976-cı il. 22 iyun! Mən ilk dəfə doğma diyarımız olan Kəlbəcərə–Uca Tanrının bizlərə bəxş elədiyi möcüzənin–misilsiz müalicə ocağı – İstisuyun görüşünə gedirdim. Günəş şəfəqlərini yaymağa başlayanda mən artıq Ağdərəni keçmişdim. Heyranlıqla sağa-sola baxa-baxa təbiətin mənzərələrini seyr edirdim. Heyrətdən yanaşı əyləşdiyim yol yoldaşımla tanış olub ünsiyyət qurmağı da unutmuşdum. Maraqlı mənzərələr bir-birini əvəz edirdi. Sərsəng yolu, günəş işığına “tamarzı” dərələr, yaşıllığıyla göz oxşayan meşələr, axını ipə-sapa yatmayan Tərtər çayı… təbii ki, bu yerləri ilk dəfə görən hər kəs heyrətlənməyə bilməz. Avtobus irəlilədikcə daha maraqlı mənzərələrin şahidi olurdum, sıldırım qayaların vahiməli duruşunu gördükcə sanki indicə uçacağını zənn edirdim. Nəhayət, günorta olar-olmaz mənzilə çatmışdım. İstisuyun xoş təsir bağışlayan təbiətindən, saya gəlməz qədər əhalinin məmnunluğundan, qeyri millətlərin də bu ocağı tanıyıb istirahət və istifadə etmələrindən qürurlanmışdım.
    Qısaca olaraq ürəyimdən bu misralar gəlib keçmişdi:

    İstisu–yurdumun gözəl neməti,
    Məğrur Dəlidağın səfasısan sən.
    Bir yol qonaq olan unutmaz qəti,
    Çünki milyonların şəfasısan sən.
    * * *

    Növbəti dəfə 1984-cü ilin 25 avqust tarixində yaddaşımda silinməz izlər qoymuş, qəlbimdə xoş xatirələrlə qalmış qocaman ulu dağların görüşünə gedirdim. Səfər çantamda iyirmiyə yaxın şeir kitabı aparırdım. Darıxmayım deyə mənimlə gedən “dostlarımın” sırasında şeirlərini sevə-sevə oxuduğum Sabir Rüstəmxanlının “Xəbər gözləyirəm”, “Gəncə qapısı” və “Sağ ol, ana dilim” kitabları da var idi.
    Görüşə təxminən bir saatdan artıq vaxt qalsa da, xəyalım artıq Dəlidağın zirvələrini dolaşırdı. Mənzilə çatmağa səbri çatmayan həvəskar qələmim bəzi təsvirləri nəzmə düzməyə başlamışdı: Daha ətraflı »

  • 19İyl
    Ədəbiyyat YENİ ŞEİRLƏR üçün şərhlər bağlıdır

    QOŞMADI

    (Qoşma ədəbi məclisinə)

    Şeriyyət günəşi tanımaz qürub,
    Uçulmaz qaladı, möhtəşəm durub.
    Nizami ucaldıb, Qurbani qurub,
    Sütunu əruzdu, tiri qoşmadı.
    Bayatı-cığası güldü əzəldən,
    Ustad öyüdləri kəci düzəldən.
    Alar ”gözəlləmə” sirri gözəldən,
    Dastanlar cilası-şiri qoşmadı.
    Sazla şənlik qurub, yığnaq yığırsa,
    Məqsəd-məramından ibrət doğursa…
    Kiçik bir qoşmaya “dünya” sığırsa,
    Deyərdim, dünyadan iri qoşmadı.
     

    Qoşa əmanətdi–mətləb qandıran,
    Dana bilməz dodaq büzüb yan duran.
    Bizə tarix açan, soy-kök andıran,
    Biri telli sazdı, biri qoşmadı.

     

    Qəbri gözəllərə yol Ələsgərin,
    “Əmrinə qoyulan qol” Ələsgərin.
    Vaqif, Abbas, Alı, “Qul” Ələsgərin
    Məhəbbət məbədi, piri qoşmadı.

     

    Zəngin irs qoyubdu ustad-ozanlar,
    Talıb, köhnəliyə çoxdu yozanlar.
    Dünyadan köçsə də qoşma yazanlar,
    Əbədi yaşayan, diri qoşmadı.

     

  • 19İyl
    Ədəbiyyat Nöqtə qoy, şair üçün şərhlər bağlıdır

    (Müasir toy müşahidələrimiz)

    Nə söz Bisütundu, nə qələm külüng,
    Nə də sən Fərhadsan, azca oy, şair.
    Vərdişli alqışa, saxta tərifə
    Söykənib özünə vermə boy, şair.
    Dolan qədəhlərin “cəngi” tamaşa, –
    Bənzər sel ağzında toqquşan daşa.
    “Lambada” xoş gəlir dumanlı başa,
    Sözə toy tutandı indi toy, şair.
    Şeirdə ürəyin, özün yoxdusa,
    Hədər tüstülənmə közün yoxdusa.
    Sərxoşu ayıldan sözün yoxdusa,
    Yorma ayıqları, nöqtə qoy, şair.
     

    Dastanlarla getdi, dönməz o çağlar,
    Meydanda küşk tuta çılğın qoçaqlar.
    Karvanın üstünü ala qaçaqlar,
    Öyülə ər igid, yaxşı soy, şair.

     

    Toyda pərgarlığı eyləmə peşə,
    Şərab göz ağarda, söz taxtdan düşə,
    Sözü qoy xurcuna, kababdan döşə,
    Toya “doy” deyiblər, sən də doy, şair.

  • 19İyl
    Ədəbiyyat Məni bağışlayın, evdə qonaq var üçün şərhlər bağlıdır
    Bu gün gözləməyin, yaxın dostlarım,
    Məni bağışlayın, evdə “qonaq” var.
    Ayrı gün demirəm, cümə günləri
    Məni bağışlayın, evdə “qonaq” var.
    Evdədir ən şirin dad-nemət bugün,
    Evdədir xoş söhbət, səyahət bugün
    .Evdədir ziyafət, ziyarət bugün,
    Məni bağışlayın, evdə “qonaq” var.
    Yurda “pay tutublar” İlahi nurdan.
    Səfa gətiriblər Minadan, Turdan,
    Gərək şən gedələr dönəndə burdan,
    Məni bağışlayın, evdə “qonaq” var.                             

                                 Talıb MƏMMƏDLİ

    Neçə əzizlərin ruhu qonaqdı,
    Həm əzizdi, həm İlahi qonaqdı.
    Ata-Ana ruhu dahi qonaqdı,
    Məni bağışlayın, evdə “qonaq” var.
    Mən evdə olmasam məndən küsəllər,
    Kənarda əylənən şəndən küsəllər.
    Cümə ruhlarındı, gündən küsəllər,
    Məni bağışlayın, evdə “qonaq” var.
  • 28İyn

    Ədəbiyyat üçün şərhlər bağlıdır

    Asif Talıboğlu Kəlbəcər rayonunun Bağlıpəyə kəndində doğulub. Hazırda rayonumuzda Yeni Qəsəbədə yaşayır. Onun şeirləri “Yeni Tərtər” qəzeti ilə yanaşı, müxtəlif ədəbi almanaxlarda və digər bölgə qəzetlərində çap olunub. Aşağıda Asif Talıboğlunun bir neçə şeirini oxucularımıza təqdim edirik.

    Gəl qəbrimin üstünə

    Sağlığımda görüşümə gəlmədin,
    Barı hərdən gəl qəbrimin üstünə,
    Bir vaxt mənə oğrun baxan gözlərin,
    Qoy axıtsın sel qəbrimin üstünə.
    Demirəm ki, fəryad qopar, ya nələr…
    Asif deyər bir pıçıltın bəs edər,
    Bəlkə ruhum rahatlanar, dincələr,
    Gəzdirərsən əl qəbrimin üstünə.
     

    Sənə olan saf eşqimin xətrinə,
    Səni yazdım hər şerimin sətrinə,
    Yaraşdırıb saçlarının ətrinə,
    Qoy bir dəstə gül qəbrimin üstünə.