Mülki şəhid Anar Quliyevin ailəsindəyik. Bizi şəhidin ömür-gün yoldaşı Esmira xa-nım qarşılayır. Uşaqlar hələ məktəbdədirlər. Ancaq hiss edirik ki, bu lal sükutun içində Esmira xanım tək deyil. Dörd tərəfə vurulmuş şəkillərdən Anarın qayğılı baxışları ona zillənib, sanki ürəkləndirir, “möhkəm ol”,– deyir.
Nəhayət o, söhbətə başlayır:
–Xoşbəxt olmaq üçün insana nə lazımdır? Bu kiçik mənzilimizdə Anar və mən özümüzü dünyanın xoşbəxti hiss edirdik. Düşünürdük ki, övladlarımızı da bu cür böyüdəcək, onlara təhsil verəcək, toylarını görəcəyik.
2020-ci il oktyabrın 20-də erməni cəlladlarının açdığı artilleriya atəşləri Anarın arzularını yarımçıq qoydu və bu yolu davam etdirməyin bütün ağırlığı Esmira xanımın çiyinlərinə düşdü.
Xatirələr isə bizi 18 il əvvələ, Anar və Esmiranın nişan gününə qaytarır:
–Ailələrimiz xeyli əvvəl qohum olmuşdu. Buna baxmayaraq, atam uzun müddət nikahımıza razılıq vermək istəmirdi. Lakin inadkarlığımızı görüb, razı oldular. Anarı yaxından tanıyandan sonra atam onu öz övladı kimi sevdi.
Ümumiyyətlə, ondan incimək, narazı qalmaq mümkün deyildi. Hamıya ürəkaçıqlığı ilə yanaşırdı. Sanki uşaqlığından yığılıb qalmış çətinliklərdən qəlbini təmizləmək, yüngülləşmək istəyirdi.Ən böyük arzusu övladlarına hüzurlu həyat yaşatmaq idi və bunu edirdi də. Çətin işlərdən qorxmurdu. Onun üçün birinci Vətən anlayışı, sonra ailəsiydi. Həqiqi hərbi xidmətini başa vurduqdan sonra üç il müddətində müddətdən artıq hərbi qulluqçu kimi Azərbaycan Ordusu sıralarında xidmət edib. Zəfərimizə yol açan Aprel döyüşlərinin iştirakçısı olub. Bu unudulmaz günlərdə göstərdiyi fəallığa görə komandanlıq tərəfindən Fəxri Fərmana Daha ətraflı »
Yeni ismarıclar