Sevdalı baharın ilk müjdəsi tək

Dərib göndərirəm, al bənövşəni.

Onu da mənim tək incitmə, zalım,

Əzizlə, qeydinə qal, bənövşəni

Bağlayıb ümidin hər il bahara,

O da mənim kimi həsrətdi yara.

Sən də ürəyinə vurma bir yara,

Onsuz da qanadıb kol bənövşəni.

Dəysin qoy ayağım o gülşən bağa,

Sən allah dərdimi döndərmə dağa!

Göndərirəm səndən cavab almağa,

Naümid qaytarma gəl bənövşəni

Bəxtimə nə yaman qaranlıq çökür?!

Ömür sarayını dərdi-qəm sökür.

Sənə söyləyərdi, Rafiq, nə çəkir

Tale etməsəydi lal bənövşəni.

La ilahə illəllahdır əzbərim,

Vurğunam sözdəki o gözəlliyə.

Cənnət qoxusunun həsrətindəyəm,

Ruhum bələnəydi o gözəl iyə.

Qıyma, gözəl, vaxtsız gedə göz əldən,

Gözəl toxum əksən bitər gözəl dən.

Gözəlliyi duymaq üçün gözəldən.

Bu göz sayıb-seçə, o göz əliyə.

Rafiq, kimin evi halal tikilib

El-oba içində başı dikəlib.

Haqqa çatmaq üçün daim dikilib

Bu göz Məhəmmədə, o göz Əliyə.

Kürəyini söykəmisən dağlara,

Üzü bəri ağayana axırsan.

Sığal çəkib yal-yamacın telinə,

Çiçəklərdən çələng hörüb taxırsan,

Bir bizə də xeyrin olsun, ay bulaq!

Bu dağ döşü, bu sal qaya, busa su,

Allah necə sehirləyib bu səsi?!

Yanağında gözəllərin busəsi,

Sevən könlü yandırırsan-yaxırsan,

Bir bizə də xeyrin olsun, ay bulaq!

Sevib-savdın, heç qalmadı day çiçək,

Mümkündürsə, birini də biz seçək.

Əyildik ki, bircə qudum su içək,

Barmağını gözümüzə soxursan,

Bir bizə də xeyrin olsun, ay bulaq!

Mən özümə sirdaş billəm tək səni,

Könlüm olur rahat görəntək səni.

Gözlərində saxla yarın əksini,

Məndən artıq o gözələ baxırsan,

Bir bizə də xeyrin olsun, ay bulaq!

Yanaq lalə, göz piyalə, dodaq bal, 

Mail oldun, apardımı səni hal? 

Rafiqin ürəyinə salma xal,

Şairin də könlünü al axır sən,

Bir bizə də xeyrin olsun, ay bulaq!

Kasıbın dərdini yuxu aparar,

Ümidi açılan səhərindədir.

Çətində titrəməz igidin dizi,

Zəiflik qəlbinin qəhərindədir.

Bərəkət tökülər haqq verən öyə,

Nadana layiqdi özünü öyə.

Çox da ki, qələmə millənir göyə,

Uçalıq ağacın bəhərindədir.

Dost tut günlərinin bacar ağında,

Al yaman gününün bacar ağın da.

Köhlənin tərifi qaçarağında,

Yabının qiyməti yəhərindədir.

Vətən həsrətlisi gör nələr çəkir,

Gözü bir gün gülür, beş gün yaş tökür.

Füzuli qürbətdə ölsə də, şükür,

Məzarı Kərbala şəhərindədir!

Rafiq, hər sözünün bax mənasına,

Zərgər qiymət verər zər dənəsinə.

İnşallah, tuş gəlməz el tənəsinə,

Yazdığın tövründə, təhərindədir.

A xan çinar, xanlığını unutma,                                           

Belə tənha hiss eləmə özünü,

Toplaginən qanadının altına,

Üstümüzdən əskik etmə gözünü,

Öyrət bizə bu torpağı sevməyi.

Yıxılmazsan, torpaqdadır ayağın,

Sənə verib ürəyinin o yağın.

 Sən torpağın, torpaq sənin dayağın,

Dost vəfası ağ eləyib üzünü,

Öyrət bizə bu torpağı sevməyi.

Ağrısını-acısını duymadıq,

Ac qurd kimi çalıb-çapdıq, doymadıq.

Bölüşdürdük, bir qarış da qoymadıq,

Qopartmışıq yarasının gözünü,

Öyrət bizə bu torpağı sevməyi.

Xeyir tapmaz kim ki, ona xor baxdı,

Məsəl vardır: “Ağac kəsmə bar vaxtı”.

Sən xan çinar, xanım anam torpaqdı.

Gərək öpüb, qucaqlayaq dizini,

Öyrət bizə bu torpağı sevməyi.

A xan çinar, bu dünyanın dərdi bol,

Rafiqin qəm yükünə şərik ol.

Son mənzildi, axır gedir ona yol,

Vallah, bizdən döndərəcək üzünü,

Öyrət bizə bu torpağı sevməyi!

Tərlan könlüm qərar tutmaz bir yerdə,

Əzəl gündən məskən etmiş elləri.

Aşiqiyəm bir xınalı kəkliyin,

Soraqlaşıb dolaşıram çölləri.

Qəlbim çətin yad ellərdən yar uma,

 Dönük çıxsan, yar, eşqindən yarıma.

Hansı namərd qıysa mənim yarıma,

Tanrı çəksin gözlərinə milləri.

Naşı, mənlə bəhsə girmə bir də ha!

Köhlən atım mənzil döyər bir dəhə.

Tale bizə ürcah etdi bir daha

Qaymaqlanmış şirin-şəkər dilləri.

Vaxt var idi ölmə-diril dolandıq,

Bulud kimi boşalandıq, dolandıq.

Axır biz də o bağçanı dolandıq,

Manşırladıq qızqaytaran gülləri.

Öyünmə ki, Rafiiq, könlüm da şaddı,

Hacan dedim həyat mənə daş atdı.

Gəncliyimi torba ilə daşıtdı,

Deyin necə qınamayım illəri?!

MƏMMƏD ARAZIN

           (TOFİQ YUSİFƏ)

Nələr gördü, nə düşündü, nə yazdı,

Şükür hələ Dədəm Qorqud varıymış.

Anlamayan yəqin ağlı dayazmış,

Söz mülkünün sərvətiymiş, varıymış,

Qəbri nurla dolsun Məmməd Arazın!

Sən ilqara, vəfaya bax, a qardaş

Tənhalıqda uca dağa qar adaş.

Bizdən ötrü o göyərən qara daş

Dar ayaqda arpa cadı, darıymış.

Qəbri nurla dolsun Məmməd Arazın!

Duman tutub, çətin keçəm bu dağdan,

Yurd gəzirəm o dağ zülmət, bu dağ dan.

Ağıl dözmür, sallanan çox budaqdan,

Gövdədə ki, bir qocalmış qarıymış.

Qəbri nurla dolsun Məmməd Arazın!

Sən də hərdən, ara dostu, dəy, toxun,

Nə bir qəlbi incit, nə də dəy, toxun.

Mun-min acdan yox xəbəri day toxun–

Dövlətlinin qulaqları karıymış.

Qəbri nurla dolsun Məmməd Arazın!

Bu xinaya bənzəməyir o xına,

Müəmmadır, çətin hələ oxuna.

Su tökdülər Yalıncığın oxuna,

Onun da ki, əsli-kökü xarıymış.

Qəbri nurla dolsun Məmməd Arazın!

 Rafiq, ha dönsə də dünyanın dəfi,

Şair–haqq aşiqi, pozulmaz səfi.

Getdi, qoydu varis Tofiq Yusifi,

Halal olsun, bəxti ona yarıymış!

Qəbri nurla dolsun Məmməd Arazın!

İNCİMƏZ

Ürəkləri sevdiyimi küləklər

Gedib yara bildirməsə yaxşıdır.

                                      Vahid Əziz Vahid

Əziz, belə dərddən çox ola,

Çiçəklərin aşiqləri çoxala.

Ürəyindən şübhələri qovala,

Sev çiçəyi, yarın səndən inciməz.

Eşqin ilə sal aləmə haray sən,

Külək onu hər tərəfə qoy yaysın.

Bu sevginə nə gileylən, nə vaysın,

Sev çiçəyi, yarın səndən inciməz.

Buz bulaqdan lilpar ilə dər su iç,

Kəkotudan çay dəmlədib süfrə aç.

Hər dərdimə hər çiçəyim bir əlac,

Sev çiçəyi, yarın səndən inciməz.

 İlham pərim qızılgüldü, nərgizdi,

Hər ləçəyi yüz mənalı bir sözdü.

Ürəyinin lap başında dər gəzdi,

Sev çiçəyi, yarın səndən inciməz

Duyan olsa çiçəklərin sirrini

Hər addımda ovsunlayar sirr onu.

Nazlı yarın qədəminə sər onu,

Sev çiçəyi, yarın səndən inciməz.

Rafiq, heyif, qəddimizi yaş əyir!

Qocaltdıqca bizi, özün yaş öyür.

Çiçək varsa dünyamız da yaşayır,

Sev çiçəyi, yarın səndən inciməz.

Bəxtiyar Vahabzadə

YAVAŞ-YAVAŞ

Ömrün payız fəsli sıxdı əlimi,

Yoxsa qocalıram mən yavaş-yavaş

Payızda yarpağa xal düşən kimi

Düşür saçlarıma dən yavaş-yavaş.

Ağaclar soyunur, yer xəzəllənir,

Fikir dumanlanır, gözlər zillənir,

Güllərin üstünə enən tək enir

Mənim gözlərimə çən yavaş-yavaş.

Qısalır, qısalır günlər günbəgün.

Axı, yaxınlaşır qürubu ömrün,

Əyilir dağlardan gün yavaş-yavaş.

Saralır get-gedə çöl, çəmən, çayır,

Könül hər saatı ömürdən sayır.

Bir səs qulağıma hey pıçıldayır:

“Bəxtiyar, göylərdən en yavaş-yavaş!”.