Mehriban və Bağışlayan Allahın adı ilə!
Bəşəriyyətə göndərilmiş dinlərin ən sonuncusu olan islam dini demək olar ki, həyatın bütün sahələrinə öz töfhəsini vermişdir. İstər yemək qaydaları olsun, yaxud qohumluq-qonşuluq və ya hər hansı bir ictimai əlaqələr. Bunların içərisində ailəyə aid olan qanunlar daha çox diqqət çəkir. Dinimizdə kişi-qadın, valideyn-övlad, böyük-kiçik münasibətləri ən çox önəm verilən məsələlərdəndir. Müqəddəs Kitabımız Quranda övladlara tövsiyə və göstəriş verilir ki, valideynlərinizə “uf” belə deməyin, onlar üçün Allahdan bağışlanma diləyin və onlar üçün Allaha şükür edin. Bəs övlada qarşı valideynin haqqı nədir? Axı, dinimiz bizə əmr edir ki, bir-birimizin haqqına riayət edək! Sevimli Peyğəmbərimiz (s) buyurur:”Övladın valideyn boynunda (əsasən atanın) haqqı budur ki, ona gözəl ad qoya (ki, adı ona utanc gətirməyə), tərbiyə verə və ona elm öyrədə.”
Mənbələrdə deyilir ki, tərbiyə vermək işi hələ körpə dünyaya gəlməmiş başlamalıdır. Bu necə ola bilər? Lap əvvəldən ata gələcək övladın mayasını halal ruzi ilə bərqərar etməlidir və sonra ki, artıq körpə anasının “qonağıdır”, ata və ana ədəbdən, etikadan kənar sözlərdən uzaq olmalıdır. Çünki bu günün texnoloji inkişafı Quranın bir sirrini də təsdiqlədi ki, həqiqətən körpə ana bətnində olarkən ilk işləyən orqan onun eşitmə orqanlarıdır.
İmam Cəfər Sadiq (ə) buyurur: “Qidada insan xasiyyətinə təsir edən çoxlu amillər var”. Yəni, övlada halalından ruzi yedirmək valideynlərin boynunda olan mənəvi bir borcdur, Peyğəmbərimiz (s) yenə buyurur: Uşaq dünyaya gəldikdən sonra ilk günlərdə sağ qulağına azan (minarələrdən ucalan namaz çağrışı), sol qulağına isə iqamə deyin: Daha ətraflı »

Yaxşı ki, o dünyada varlıya, kasıba fərq qoyulmur. Yoxsa axirət dünyasının da bir dadı-ləzzəti olmazdı. Bu dünyadakı kimi orada da təbəqələşmə getsəydi, yenə də kasıblar ağlar günə qalacaqdırlar. Niyə? Çünki varlılar cənnəti satın alacaqdılar və başlayacaqdılar huri-mələklərlə eyş-işrətə (bu dünyadakı kimi). Yazıq kasıbların yeri isə Cəhənnəmin ortası olacaqdı–gah qır qazanında yanacaqdılar, gah “Qıl körpüsü”ndən keçiriləcəkdilər, gah İnkirminkir sorğu-sual edəcəkdi, gah da alovu zəban çəkən tonqallara atacağıydılar onları. Bir sözlə, başlarına yüz oyun açacağıydılar (bu dünyadakı kimi). Yaxşı ki, orada vara-dövlətə görə ayrıseçkilik yoxdur. Bəs onda qəbiristanlıqlardakı bu dəbdəbə, bu təmtəraq kimə və nəyə lazımdır? Onların ölülərə bir xeyri var, ya yox? Bəlkə yerlərini isti saxlayır və yaxud qarınlarını doydurur? Kimlərisə qonaq da qəbul eləmirlər ki, qəbirlərinin üstündəki möhtəşəm baş və sinə daşlarını, bahalı qranit və mərmərləri göstərib öyünsünlər. Və yaxud bu dəm-dəstgahı o dünyadakılara nümayiş elətdirib desinlər ki, biz sizin tayınız deyilik.
Islamda buyrulur ki, müsəlmanın qəbri itib torpağa qarışmalıdır. Çünki, birincisi, dünya binnət olandan gəlib-gedən milyardlarla insanın qəbri belə təmtəraqla düzəldilsəydi, onda Yer üzündə boş yer qalmazdı ki! Ikincisi, bu bahalı bər-bəzəyin ölən insana bir köməyi varmı? Daha ətraflı »

Mehriban və bağışlayan Allahın adı ilə! Tarixdə elə hadisələr baş vermişdir ki, zaman-zaman insanların qəlbinə sirayət etmiş, daim onları yaxşı işlərə və xoş əməllərə istiqamətləndirmişdir. Belə hadisələr sanki bəşəriyyətə bir mayak olmuş, dinindən, irqindən və milliyətindən asılı olmayaraq insanları düz yola yönəltmişdir. Bu kimi hadisələrdən biri təxminən dörd min ildən yuxarı yaşı olan Həzrət İbrahim (ə) və onun ailəsinin əzəmətli sınaq əhvalatıdır. Müqəddəs Kitabımızda buyrulur ki, “Biz heç kəsin çiyninə gücü çatmadığı yükü qoymarıq” və yenə də bir ayədə buyrulur ki, “insan imtahandadır”. Kimisi imanı ilə, kimisi mal-canı və ən əziz, şirin nemet olan övladı ilə. Hər birimiz gec-tez ilahi imtahandan keçməliyik. Allah güc-qüvvət inayət etsin ki, inşallah biz də imtahan və sınaqlardan üzüağ çıxaq. Amin!
Hz.İbrahim (ə) özü elə bir ailədə dünyaya göz açır ki, ailənin böyüyü olan ana babası Azər məşhur bütyonan və satan idi. Belə bir mühitdə və belə bir babanın yanında iman qorumaq çox zəhmət tələb edən bir iş idi. Babası bütü düzəldir və İbrahimə (ə) verir ki, apar sat bunu və pulunu gətir. Hz.İbrahim də (ə) bütün ayağına kəndir bağlayaraq sürüyür və “heç kimə nə xeyri, nə də zərəri olmayan bu bütləri alın” deyə car çəkir. Hiddətlənmiş avam, cahil, bütpərəst camaat az qalır ki, onu qətlə yetirsin. Doğrudan da bu çox təhlükəli bir iş idi və hər an Hz.İbrahim (ə) şirin canından ola bilərdi. Sonrakı dönəmlərdə babasını və xalqı müvəhhid dininə (Təkallahlı) dəvət etməklə daha böyük bir fədakarlıq nümayiş etdirmiş oldu. Daha ətraflı »

Azərbaycan Milli Mətbuatının 141 yaşı tamam olur. Həsən bəy Zərdabinin yaratdığı və redaktoru olduğu “Əkinçi” qəzeti ilə əsası qoyulan Azərbaycan jurnalistikası müxtəlif dövrlərdə ağır sınaqlara məruz qaldı. Amma milli dilin, milli ənənənin yaşaması naminə hər çətinliyə dözdü.
Bu gün mətbuatımız yeni inkişaf mərhələsini yaşayır. Bu inkişafın təməli isə Azərbaycanda ikinci dəfə hakimiyyətə gələn Ulu Öndər Heydər Əliyev tərəfindən qoyulub. Medianın cəmiyyətdəki rolunu çox yüksək qiymətləndirən Ümummilli Lider demişdir: “Mətbuat demokratiyanı dərinləşdirən, siyasi inkişafa təkan verən qüdrətli vasitədir… O, həyatın güzgüsü, həqiqətin carçısı olmalıdır, insanları yüksək ideallar uğrunda mübarizəyə səsləməli və səfərbər etməlidir”.
Hazırda müstəqil mətbuatın formalaşması və inkişafına xidmət edən siyasət Prezident İlham Əliyev tərəfindən uğurla davam etdirilir.
Prezident İlham Əliyevin 31 iyul 2008-ci il tarixli sərəncamı ilə “Azərbaycan Respublikasında KİV-lərin inkişafına dövlət dəstəyi konsepsiyasının” təsdiq edilməsi, 3 aprel 2009-cu ildə Prezident yanında Kütləvi İnformasiya Vasitələrinə Dövlət Dəstəyi Fondunun yaradılması azad medianı inkişaf etdirmək, mətbuatın maddi-texniki bazasını möhkəmləndirmək, jurnalistlərin sosial vəziyyətinin yaxşılaşdırılması məqsədilə atılan mühüm addımlar olmuşdur.
Bu qayğı və diqqətin nəticəsidir ki, ölkə başçısı “Jurnalistlərin dostu” mükafatına layiq görülmüşdür. Daha ətraflı »

Tərtər rayonunda Azərbaycan Milli Mətbuatının 141 illiyinə həsr olunmuş konfrans keçirilib. Azərbaycan Mətbuat Şurasının Tərtər Rayon İcra Hakimiyyəti ilə birgə düzənlədiyi konfransın iştirakçıları öncə Ulu Öndər Heydər Əliyevin rayon mərkəzində ucaldılmış abidəsini ziyarət ediblər.
Tədbiri giriş sözü ilə Tərtər Rayon İcra Hakimiyyətinin başçısı Müstəqim Məmmədov açaraq rəhbərlik etdiyi rayonda həyata keçirilən quruculuq işlərindən söz açıb. Tərtərin ölkəmizin ictimai fikir tarixində oynadığı rolu önə çəkən icra başçısı onu da bildirib ki, cəbhəyanı bölgə olan rayon mühüm strateji məntəqədir. Burada baş verən proseslərin ölkə ictimaiyyətinə doğru-dürüst çatdırılması son dərəcə mühüm əhəmiyyət daşımaqdadır. Belə obyektiv rəyin formalaşması isə əsası Həsən bəy Zərdabinin «Əkinçi» qəzeti ilə qoyulmuş milli mətbuatımızın ənənələrinə sadiqliklə mümkündür. Çünki Həsən bəy jurnalistlik fəaliyyəti göstərməklə yanaşı, həm də böyük vətənpərvər ziyalı idi. Bu gün onun varisləri olan jurnalistlər də vətənpərvərlik dəst-xəttini qoruyub yaşatmalıdırlar. Daha ətraflı »

1875-ci il iyulun 22-də “Əkinçi” qəzetinin ilk nömrəsinin çapdan çıxması bütün Qafqazda əks-səda doğurmuşdur. 1875-1877-cı illər ərzində fəaliyyət göstərmiş qəzetin 56 nömrəsi işıq üzü görmüşdü. “Əkinçi” qəzeti xalqımızın milli oyanışında, milli birliyin möhkəmlənməsində böyük rol oynamışdır.
Müasir Azərbaycan mətbuatının formalaşmasında Azərbaycan dövlətinin qurucusu və me-marı, xalqımızın Ümummilli Lideri Heydər Əliyevin rolu misilsizdir. Müdrik siyasətçi Heydər Əliyev həm Sovet dövründə, həm də müstəqillik illərində mətbuat işçilərinin əməyini yüksək qiymətləndirmiş, daim onlara qayğı və diqqət göstərmişdir. Ulu Öndər Heydər Əliyev ölkə rəhbərliyinə ikinci dəfə qayıdışından sonra bu xətt daha yüksək səviyyədə davam etdirildi. Gənc Azərbaycan Respublikası üçün medianın formalaşdırılması xü-susilə vacib idi. Bu, Azərbaycanın dünyada tanıdılmasına xidmət edə biləcək çox mühüm bir sahə idi. Bütün bunlar nəzərə alınaraq Ümummilli Lider tərəfindən silsilə tədbirlər həyata keçirildi.
Ulu Öndər Heydər Əliyevin Azərbaycan mətbuatına verdiyi töhfələr bu gün Prezident İlham Əliyev tərəfindən davam etdirilir. Daha ətraflı »

Bakı Beynəlxalq Multikulturalizm Mərkəzinin xarici ölkə universitetlərində “Azərbaycan multikulturalizmi” fənninin tədrisi layihəsi çərçivəsində sözügedən fənnin keçildiyi dünyanın 13 nüfuzlu ali təhsil müəssisəsi sırasında Çexiyanın paytaxtı Praqada yerləşən Karlov Universiteti də var. “Azərbaycan multikulturalizmi” fənnini bu ilin yaz semestrində həmin universitetdə tədris edən Roza Şəfiyeva ilə bugünlərdə tədrisin yekun nəticələri, Azərbaycan multikulturalizminin bu ölkədə təbliği istiqamətində görülən işlər barəsində söhbətləşdik.
Roza Şəfiyeva bildirib ki, dərslər bu ilin mart-iyun ayı ərzində Karlov Universitetinin Fəlsəfə fakültəsinin Şərqi Avropa ixtisası və musiqi bölümünün tələbələrindən, eləcə də universitetdə Ukrayna dilini tədris edən müəllimdən ibarət 14 nəfərlik heyətə Bakı Beynəlxalq Multikulturalizm Mərkəzinin tərəfindən təqdim edilən tədris proqramı əsasında keçilib. Tədrisin sonunda müdavimlər uğurlu nəticə göstəriblər.
Pedaqoq Praqada olduğu müddətdə “Çex mərkəzləri” təşkilatının əməkdaşları ilə görüş keçirib, Bakı Beynəlxalq Multikulturalizm Mərkəzinin fəaliyyəti haqqında məlumat verib. Adıçəkilən təşkilatın rəhbərliyi Bakı Beynəlxalq Multikulturalizm Mərkəzi ilə əməkdaşlıq etməyə, birgə layihələr həyata keçirməyə hazır olduqlarını bildirib. Daha ətraflı »

Həyata gələn insan bir ömür yaşayır. Kimisi az, kimisi çox. Sözsüz ki, az yaşayana çərxifələk macal vermir. Ancaq çox yaşayan nə isə etməyə can atır, özündən sonra iz qoymağa çalışır. Kişi, ya qadın fərqi yoxdur. Əzab çəkəni də var, xoşbəxt yaşayanı da. Hər halda bir ömür yaşanılır və vaxt çatanda bu dünyanın istisinə-soyuğuna, şirininə-acısına əlvida deyir. Lakin nə xoşbəxtdir özündən sonra izi qalanlar, xoş xatirələrlə anılanlar!
Zeynəb Usub qızı Əhmədova da özünə düşən ömür payını yaşamışdır. O, 1911-ci ildə Tərtər qəzasının Bayandur kəndində dünyaya göz açmışdır. Onun uşaqlığı sovet hökumətinin ilk quruculuq illərinə təsadüf edir. Əmək fəaliyyətinə sıravi kolxozçu kimi başlamışdı. Torpağa bağlılıq, zəhmətsevərlik ilk vaxtlardan onu hamıya sevdirmiş, hörmətli etmişdir.
1937-ci ildən 1964-cü ilə kimi pambıqçılıq təsərrüfatında manqa-başçısı və briqadir kimi fəaliyyət göstərdi. Necə deyərlər, zəhmətlə ülfət bağladı. Qışın oğlan çağında, yayın qora bişirən vaxtında işdən yorulmadı, öz halal əməyi ilə həyatının şöhrət çələngini toxudu. Bəzən gecənin ay işığında kəhər atın belinə qalxaraq əlində “lapatka” pambıq sahələrinin suvarılmasına nəzarət etdi, bəzən də becərmənin keyfiyyətli aparılmasını yoxladı. Nəhayət ki, istədiyi nəticəni ala bildi.
Hazırda rayonumuzda Zeynəb Əhmədovanın oğlu, gəlini, nəvə-nəticələri yaşayır. İlk görüşüm gəlini Qənirə bacı ilə oldu. Daha ətraflı »

Tərtərlilərin şair dostu Məmməd Aslanın Dəlidağa olan səfərləri bizim mahaldan keçirdi. Çox şeirinin mövzusu dünya gözəli Kəlbəcər idi.
Bəli, insan övladı sevdiyini itirəndə onu ikiqat sevir. Bu belədir.
Gəncə yolu burdan keçir,
Müğan keçir, Şirvan keçir.
Dəlidağa karvan keçir,
Qonaq gəlin bizə, dostlar.
Bəli, bütün ellərdən Dəlidağa insanlar bizim Cavanşir mahalından, yəni Tərtərimizdən keçib gedirdilər. Məmməd Aslan da bu həsrətin xəstəsi oldu. Dövlət televiziyasında apardığı verilişdə söz xəzinədarlarına istinadən söyləyirdi ki, “həsrət” sözünə tay olan ikinci bir ağır sözə təsadüf etməmişəm.
Məmməd Aslanımızın ruhu şad olsun, rahat yat, əziz qardaş, deyəsən, bıçaq sümüyə çatıb.

Nübar Mədətli,
Azadqaraqoyunlu kəndi

Adətdir, Novruzqabağı günlərdə hər bir ailədə əvvəlcə dünyalarını dəyişənləri yad edir, onların ruhlarına Quran surələri oxutdurur, qəbirlərin üstünü təmizləyir, evlərdə ehsan verirlər. Bu, xalqımızın milli mentalitetidir, təqdirəlayiq ənənədir. Çünki, kim bilir ki, bu gün başdaşlarının arasında gəzənlərin hansı sabah özü harada olacaq – torpağın üstündə, yoxsa altında? Yəni, anmalıyıq ki, bizim özümüzü də ansınlar.
“Qara bayram” deyilən gündə qəbristanlığa kimlər gəlmir? Azərbaycanın müxtəlif guşələrində, hətta ölkəmizdən kənarda yaşayanlar da həmin gün dünyadan köçənlərini yad etmək üçün doğma ocağa gəlirlər. Yəni bu ənənə həm də insanları bir-birinə yaxınlaşdırır, doğmalar arasında canlı ünsiyyətə cəlb edir. Bütün bunlar çox yaxşıdır. Amma açığını deyim ki, həmin gün bir tərtərli kimi mən həm də xəcalət hissi keçirirəm. Biz nə edirik? Doğmalarımızın qəbirlərini təmizləyib, otu-alağı, müxtəlif tullantıları yaxınlıqdakı qəbirlərin üstünə tökürük. Niyə? Məgər onlar da bizdən deyillərmi? Əgər qəbrin təmiz saxlanmasının ölünün ruhuna bir xeyri dəyərsə, onda başqa ruhları niyə narahat edirik? Hansı əsrdə yaşayırıq? Bütün tullantıları bir yerə toplayıb, oradan da daşıtdırmaq olmazmı? Daha ətraflı »