Payızın möcüzələri
Bax ulduzlar nur çiləyir,
Bu yer hara, qüssə hara?
Qızıl payız nəğmə deyir
Qızıl qəlbli insanlara!
                                                          (Nəbi Xəzri)

Hər gülün, hər çiçəyin, öz gözəlliyi olduğu kimi hər fəslin də öz gözəlliyi var. Fəsillər havasıyla, mənzərələrilə bir-birindən fərqlənir. Qış fəsli soyuğu qarı ilə, yaz fəsli təbiətin oyanışı ilə, yay qızmar günəşi, dənizi ilə, payız fəsli isə küləyi və yağışı ilə. Ətrafımdakı insanların hər biri ayrı-ayrı fəsilləri sevirlər – kimisi meyvəsinə görə, kimisi gül-çiçəyinə görə, kimisi qızılı rənginə görə, kimisi havasına görə və sair. Mən də payız fəslini çox sevirəm elə buna görə də bu fəsil haqqında yazmaq istədim.
Payız fəsli ilin 3-cü fəslidir. Xalq arasında uzun illərin müşahidələri əsasında formalaşan təqvimə görə sentyabrın 23-də payız fəsli girir. Havalar yavaş-yavaş soyumağa başlayır. 21 dekabra qədər davam edən payız fəsli yayla qış arasında bir körpüdür sanki. Daha ətraflı »

                                                  ALLAHSIZ CANAVAR
                                                                                         (Mini hekayə)

Qobustan rayonunun Sədəfli kəndindən olan “Vətən müharibəsi qəhrəmanı” şəhidimiz Elyar Arif oğlu Vəliyevə həsr edilib.

Elyar Xüsusi təyinatlı dəstədə vuruşurdu. Hələ 30 yaşı tamam olmamışdı. 29 yaşını cəbhədə keçirəcəkdi. Ona yoldaşları: “Allahsız Canavar”– deyirdilər. Həqiqətən, erməni faşistlərin əliyalın insanlara verdikləri işgəncələr yadına düşdükcə canavara dönürdü. Əsl türk oğlu türk idi. Bircə ay ərzində 40 tapanca təhvil vermişdi. Hər bir tapança bir erməni zabitinin idi. Bu o demək idi ki, əlbəyaxa döyüşlərdə 40 erməni zabitini cəhənnəmə vasil etmişdi.
Füzuli və Cəbrayıl işğaldan Daha ətraflı »

Ey xoşbəxtlər xoşbəxti Qeys! Ey bəxtiyarlar bəxtiyarı Mahmud! Mən də vaxtı ilə başqaları kimi sizləri nakam hesab eləyib, uğursuz taleyinizə acıyırdım.
İndi isə həyatda rast gəldiyim yaşananları gördükcə taleləri real dərk edə bilmədiyimə, xarakterlərə həddinən artıq sadəlövh yanaşmağıma görə özümü qınayıram.
Yəqin ruhunuza agah olmamış deyil ki, bu gün sizlərə qibtə eləyən, az qala həsəd aparan neçə-neçə “Qeyslər”, “Mahmudlar” mövcudur.
Biləsiniz ki, müasir “Leylilər” Qeysləri Məcnuna yox, yazıqlar-yazığına, “Əslilər” Mahmudları Kərəmə yox, milli düşmən obrazına çevirirlər.
Xoşbəxt Məcnun, sən ona görə xoşbəxtsən ki, səni biyabana salan müqəddəs bir eşq, ülvi bir sevgi idi. Bu dövrün “Qeysləri” əndazədən çıxan iddialar, tələblər, ehtiyaclar, hətda iftiralar üzünnən Daha ətraflı »

                                                                                 (Mini hekayə)

(Bu mövzunu mənə verən əziz tələbəm Aydan Hacıyevaya təşəkkür edirəm.)

Niftalının ailəsi Laçının Qorçu kəndindən qaçqın düşüb, Bərdə rayonunda Meşəçilik deyilən yerə sığınmışdır. Atası rəhmətə gedəndən ailənin bütün ağırlığı anası Bənövşə arvadın çiynindəydi. Bənövşə arvad isə hər çətinliyə tab gətirib, yetimini böyütdü, oxutdu. Günlərin birində oğ-lu Bərdədəki bankda işə düzəldi.
Niftalı anasına çox bağlanmışdır. Elə bil bu qadın onun dini-imanı idi. Aralarında gizlin nəsə olmazdı. Bir gün də şirin-şirin söhbət edərkən anası qəfildən soruşdu:
-Ay oğul, heç gözaltın varmı?
-Var, ay ana, var.
-Kimlərdəndir, a bala?
-Özümüzdən, ay ana. Uzaq qohumlardan.
Bənövşə arvadın ürəyinə dammış kimi dedi: Daha ətraflı »

Kəndimizdə Əliabbas adında bir kişi vardı. Heç kim ona Əliabbas demirdi. Əlabbas deyirdi. Çobanlıq edirdi. Yəni kənd camaatının qoyunlarını otarırdı. Səhər-səhər kimin neçə qoyunu olardı, gətirib ona təhvil verərdi. Maşallah da yaddaşı vardı. Yüz qoyun da versən, bilərdi ki, hansı sənindir. Hər qoyunu da öz adı ilə çağırardı. Kərə qoyun, kürə qoyun, sarımtıl, bozumtul, quyruğu qıvraq, qulağı yarıq, boynu qotazlı, yerişi nazlı. Saymaqla qurtarmaz. Elə ki, qoyunları gətirdilər, qabağa düşüb gedərdi. Qoyunlar da mələşə-mələşə dalınca. Ayın axırında da iki manatdan, üç manatdan pul yığardı.
Əlabbas tək yaşayırdı. Evlənməmişdi. Deyəndə ki, ay Əlabbas, yaşın altmışı keçib, niyə evlənmirsən? Bir xeyli sənə məzlum-məzlum baxardı:
-Sən öylənibsən?
– Evliyəm.
-Əlin yağa-bala batıb?
-Batıb da sözdür. Əlabbas, ailə özgə aləmdir. İşdən gəlirsən, oğul-uşaq Daha ətraflı »

                                                          BÖYÜK XALQIN BÖYÜK ŞAİRİ

Azərbaycan xalqının böyük oğlu Nizami Gəncəvinin dahiyanə əsərləri dünya ədəbiyyatı xəzinəsinin ən parlaq incilərin təşkil edir və bəşəriyyətin yetirdiyi ən böyük dühaların yaratdıqları ölməz abidələr arasında şərəfli yer tutur.
Nizami Gəncəvi 8 əsr bundan əvvəl yaşayıb yaratmışdır. Şair Gəncədə doğulub. Bu qədim şəhərin xarabalıqları indiki Gəncənin 5 kilometrliyində yerləşir. Şairin doğum ili 1141-ci il hesab olunur. Lakin “Xosrov və Şirin” poemasındakı aftobioqrafik məlumatların tətqiqi başqa qənaətlərə gəlməyə imkan verir. Belə deyilir ki, şair şir bürcü altında doğulmuşdur.
Şairin əmisi Xacə Ömər görünür, Azərbaycan hakimləri Atabəylərin Gəncədəki sarayında qulluq etmişdir.
Əsilzadə nəslindən olmasına baxmayaraq, Nizaminin ailəsi o qədər də böyük var-dövlətə malik deyildi. Amma hər halda valideynləri övladlarına o dövr üçün ən yüksək səviyyədə təhsil verməyə imkan tapmışdılar. Şair hələ uşaq çağlarından Quranı öyrənmiş, müsəlman hüququnu, “ədəb” kompleksinə daxil olan bütün fənləri dərindən mənimsəmişdi. Daha ətraflı »

                                                                     (Mini hekayə)

Baharla Əliş bir ay deyildi ki, nişanlanmışdılar. Hər iki ailədə payız toyuna ciddi hazırlıq gedirdi.
Aprel döyüşləri başlamağa iki gün qalmış əsgərlikdə topçu olduğundan Əlişi yenidən orduya çağırdılar. Bahar tutulsa da, Əlişin sevinci yerə-göyə sığmırdı. Ermənilərin vəhşiliyi uşaqlıqdan onun içində bir qisas ocağı yandırmışdı.
Döyüşün dördüncü günü Əlişdən qara xəbər gəldi. Hərbiçilər əsgər yoldaşlarını kəndə gətirib, çiyinlərində son mənzilə apardılar. O gündən Əlişgilin darvazasından bir qırmızı, bir qara lent asılı qaldı. Neçə müddət keçsə də, bu lentləri darvazadan götürməyə kiminsə əli gəlmədi. Lentlər darvazadan asılı qaldıqca, Baharın da qara paltarı dəyişmədi.
Aradan iki il keçməsinə baxmayaraq Bahar hələ də Əlişin yolunu gözləyirdi. Nə qədər elçi gəlirdisə, daş atıb başını tuturdu. Eləcə deyirdi, mən Əlişə xəyanət edə bilmərəm. Onun xiffətindən anası saç ağartmışdır. Atasının beli də elə bil bükülürdü. Əlişin anası da Bahara minnətçi düşmüşdür.
– Ay qızım,- deyirdi, oğul mənimdir, onun yarası da mənimlə gedəcək. Gəl ata-anana zülm etmə, ölənlə ölmək olmaz. Daha ətraflı »