Bu yazıda sözün qüdrətindən, söz haqqında qiymətli aforizmlərdən nümunələr gətirməyəcəyik. Çünki nə yeri, nə zamanıdır. Bir həqiqət var günümüzdə: Nə sözə baxan var, nə sözəbaxanlar. Müəllimlər deyir ki, uşaqlar sözə baxmır, xəstələr həkimlərin sözünü dinləmir. Valideynlər övladlarından şikayətçidir: “Övladıma sözüm keçmir”. Yaşlılar: –İndikilərə söz əsər eləmir, –deyirlər. Yol polisi sürücünün, sürücü də piyadanın sözə baxmadığını deyir. Nə isə, belə çıxır ki, söz ortalıqda qalıb, vurnuxur. Dəyərini axtarır, tapa bilmir, üzü danlanır. Bəlkə, söz ərşə çəkilib?! Tanrı ərşə çəkib! Bir rəvayət vardı: Tanrı insanların çörəklə pis rəftar etdiyini görüb, onu göyə çəkdi. Amma acından ulayan bir it səsinə dözə bilmədi və itin üzünə çörəyi yerə qaytardı…
Sonralar anladım ki, rəhmətlik anam niyə təndirin başındaca çörəyi kəsib deyirdi ki, aparın itə verin …
Görəsən, sözü kimin üzünə qaytaracaq Tanrı?! Axı, bizlər Qurana, Çörəyə and içdiyimiz kimi Sözə də and içirik! “Səninlə kəsdiyim o kəlmə haqqı!” “Sözünü balla kəsim!” Biz sözə çörək kimi, yemək kimi yanaşan millətik. “Sözü ağzında bişir, sonra çıxar!”–deyirik. Amma yediyimiz söz var, yemədiyimiz söz var. Sözü yeyənlər çörəyə əl vurmur: “Sağ olun!” –deyir, “Mən doydum”. Sözü yeməyənlər də elə çörəyi kəsdiyi bıçaqla ürəyini yüz yerdən yaralar …
Birinə deyirlərsə ki, ruhsuzdur, demək, o, ömründə ağzından fərli bir söz çıxarmayıb! Kiməsə ümidverici, təsəlliverici xoş bir söz deməyib. Beləsi üçün deyərlər ki, ya ona söz dedin, ya divara, fərq etməz. Bu “divarlar” ki var, cəmiyyətin ən qorxulu laqeyd kəsimidir. Bunlar sözə baxan deyillər! Daha ətraflı »
Yeni ismarıclar