Avqustda doğulan tərtərli Vətən müharibəsi şəhidləri

Əlizadə Elşən Faiq oğlu

Elşən Əlizadə 10 avqust 1995-ci ildə Tərtər rayonunun İsmayılbəyli kəndində anadan olmuşdur.
Elşən Əlizadə 16 oktyabr 2020-ci ildə Tərtər rayonunun Suqovuşan kəndi istiqamətində döyüş tapşırığının yerinə yetirilməsi zamanı şəhid olmuşdur. Tərtər rayonunun İsmayılbəyli kəndində dəfn olunub.
Azərbaycan Prezidenti İlham Əliyevin müvafiq Sərəncamlarına əsasən Elşən Əlizadə ölümündən sonra “Vətən uğrunda”, “Cəsur döyüşçü” və “Suqovuşanın azad olunmasına görə” medalları ilə təltif edilib.

Şəmilov Azər Elyas oğlu

Azər Şəmilov 1971-ci il avqustun 13-də Tərtər rayonunun Qapanlı kəndində anadan olub. 1991-1994-cü illərdə Birinci Qarabağ müharibəsində savaşan qəhrəman döyüşçümüz 1994-2000-ci illərdə Azərbaycan Tibb Universitetində (ATU) ali təhsil alıb.
Azərbaycan Ordusunun tibb xidməti leytenantı olan Azər Şəmilov 2020-ci il sentyabrın 27-də Azərbaycan Silahlı Qüvvələri tərəfindən Ermənistan işğalı altında olan ərazi-lərin azad edilməsi üçün başlanan Vətən müharibəsi zama-nı Suqovuşanın və Talışın azadlığı uğrunda gedən döyüş-lərdə yaralı hərbçiləri döyüş meydanından çıxarıb.
Azər Şəmilov oktyabrın 14-də Talış kəndinin azad olunması uğrunda gedən döyüşlər zamanı şəhid olub. Bərdə rayonunun Kələntərli kəndində dəfn olunub.
Azərbaycan Prezidenti İlham Əliyevin müvafiq Sərəncamlarına əsasən Azər Şəmilov ölümündən sonra 3-cü dərəcəli “Rəşadət ordeni”, “Suqovuşanın azad olunmasına görə” və “Hərbi xidmətlərə görə” medalları ilə təltif olunub. Daha ətraflı »

Ermənilər Ruslan Şahbazovun atıcılıq qabiliyyətinə hələ Aprel hadisələrində bələd olmuşdular. Qarşıdakı qələbədən soraq verən o unudulmaz günlərdə Ruslan düşmənin bir neçə tankını məhv edərək, erməniləri lərzəyə salmışdı. Hətta, deyilənə görə, düşmən onun başına pul mükafatı da qoymuşdur.
Ruslan İsraildə istehsal olunan “Spayk” qurğusunun atıcısıydı. Bu sahə üzrə kursları bitirmişdi. Məşhur atıcı Aslan Hüseynovla bir hissədə xidmət edirdilər. Düşmənin heç bir texnikası onların dəqiq götürdüyü nişandan yayına bilməzdi.
Ruslan Mahir oğlu Şahbazov 1991-ci il iyulun 14-də Ələsgərli kəndində anadan olub. 2008-ci ildə bu kənddə orta məktəbi bitirib. Sonra Zaqatalada sərhəd qoşunlarında həqiqi hərbi xidmətdə olub. Onun hərbiyə olan marağı, igidliyi elə o vaxtdan komandirlərinin diqqətini cəlb edirdi. Yoldaşları isə öz aralarında bu qoçaq oğlanı “Terminator” deyə çağırırdılar.
Hərbidən qayıtdıqdan sonra Ruslan bir müddət Bakıda işləyib, ancaq heç bir iş onu qane etmirdi. Hansı işə başlasa, hərbinin nizam-intizamı, qanunları ilə müqayisə edir və anlayırdı ki, onun yeri ancaq ordudadır. Bu fikirlə də 2013-cü ilin sentyabr ayından müddətdən artıq hərbi qulluqçu kimi Azərbaycan Ordusunda fəaliyyətə başladı. Daha ətraflı »

Abbaslı Elnur Yaşar oğlu 1992-ci il iyulun 17-də Köçərli kəndində dünyaya göz açmışdı. 2009-cu ildə bu kənddə orta məktəbi bitirmiş, 2010-2012-ci illərdə Sərhəd Qoşunlarında həqiqi hərbi xidmətdə olmuşdu.
2019-cu il avqust ayının 12-dən Elnur Abbaslı yenidən Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinin sıralarında kiçik çavuş kimi xidmətə başlamışdı.
Elnur iki övlad atasıydı. Ağahüseyn və Xanım atalı xoşbəxt günləri çox az yaşasalar da, bu gün nə onlar özləri, nə də ailədə heç kim uşaqları atasız bil-mir. Elnur elə bir zirvədədir ki, onun varlığı hər an hiss olunur.
Atası Yaşar müəllim deyir ki, Elnur ailəsini çox sevirdi. Müharibə başlamazdan əvvəl məzuniyyətə çıxmışdı. Evlərindən bir az aralıda məhlə yeri götürüb, ev tikdirirdi. Məzuniyyət müddətində özü də ustalara kömək etmək istəyirdi.
Dəfələrlə ata ona sual vermişdi ki, oğul, niyə bu qədər tələsirsən? Axı, ev-eşiyimiz də rahatdır, şükür, mehribançılığımıza da hamı həsəd aparır. Kaş bütün gəlinlər bizim Gülnar kimi ola.
Tələsməyinin səbəbini Elnur özü yaxşı bilirdi, amma atasına bu barədə heç nə demirdi. O istəyirdi ki, özünün olduğu kimi, övladlarının da ata evi olsun, hara getsələr, bu evə ürəkli qayıtsınlar.
Müharibənin başlaması ilə onun məzuniyyəti yarımçıq qaldı. Vətənini ailəsindən də çox sevən Elnur Abbaslı evinin tikintisini yarımçıq qoyub, torpaqlarımızın işğaldan azad edilməsi uğrunda mübarizəyə qoşuldu.
Sonuncu görüşləri haqqında atası belə danışır: Daha ətraflı »

Cəbhədən Yasən atasına zəng vurub demişdi: “Döyüşə gedirəm, şəhid olsam, anam ağlamasın”.
Onun son sözləri valideynlərinə möhkəm və qürurlu olmaqda kömək edir. Yasən özü isə çox güclüydü. Çətinliklərdən qorxmurdu. Uşaqlıqdan idmanla məşğul olduğundan, mənəvi və fiziki cəhətdən sağ-lamıydı. İdman müəllimləri onun gələcəyinə böyük ümidlər bəsləyirdilər.
Mehdiyev Yasən Alim oğlu 2001-ci il iyulun 5-də Tərtər şəhərində anadan olub. Şəhər 6 saylı tam orta məktəbin məzunudur. Orta məktəbi bitirən kimi, 2019-cu ilin payızında əsgərliyə gedib. Bakı şəhərində xidmət edib. Qardaşları Yamənlə, Muradla telefonla danışanda həmişə deyirdi ki, idmanla məşğul olan uşaqlar hərbi xidmətdə çətinlik çəkmirlər.
Yasən ailənin ikinci övladı idi. Vətən müharibəsində Füzuli istiqamətində gedən döyüşlərdə iştirak edib. Bu gün şəhid ailəsinin ziyarətinə gələn onun keçmiş döyüş yoldaşları, qazilər danışırlar ki, Yasən gənc olsa da, igidliyi ilə hamıya nümunə göstərirdi. Ən çətin tapşırıqların yerinə yetirilməsi üçün göndərilməsini komandirlərindən xahiş edirdi. Xüsusən yaralıların döyüş meydanından çıxarılmasında Yasənin böyük zəhməti olub. Daha ətraflı »

UNUTMAYAQ!

İyulda doğulan tərtərli Vətən müharibəsi şəhidləri

                                                  Əliyev Elməddin İlqar oğl

Elməddin Əliyev 1985-ci il iyulun 2-də Tərtər rayonunun Yuxarı Qapanlı kəndində anadan olub.
O, sentyabrın 29-da Suqovuşan döyüşləri zamanı şəhid olub.
Prezident İlham Əliyevin müvafiq Sərəncamlarına əsasən Elməddin Əliyev ölümündən sonra “Vətən uğrunda” və “Suqovuşanın azad olunmasına görə” medalları ilə təltif olunmuşdur.

Mehdiyev Yasən Alim oğlu

Yasən Mehdiyev 2001-ci ilin iyul ayının 5-də Tərtər şəhərində anadan olub.
Oktyabrın 24-də Füzuli rayonu istiqamətində düşmən üzərinə hücuma kecərkən həlak olmuşdur.
Azərbaycan Prezidenti İlham Əliyevin müvafiq Sərəncamlarına əsasən Yasən Mehdiyev ölümündən sonra “Vətən uğrunda”, “Füzulinin azad olunmasına görə”və “Xocavəndin azad olunmasına görə” medalları ilə təltif edilib. Daha ətraflı »

Xeyirxahlıqdan yoğrulan dünya

Bir zamanlar qonşu deyib çörəyimizi, suyumuzu bölüşdüyümüz ermənilər neçə-neçə gəncin parlaq həyatına son qoydular. Analar övladsız, körpələr atasız, gəlinlər qara yaylıqlı qaldı.
Evlərin gur yanan işıqları söndü. Belə evlərdən biri də Mamırlı kəndindədir. 2020-ci ilin 15 oktyabr tarixinədək burada ailənin Pərviz adlı bir dünyası vardı. Hamının qayğısına qalan, işləməkdən yorulmayan, xeyirxahlıqdan, nəciblikdən, mehribançılıqdan yoğrulan bir dünya.
Pərviz olan yerdə heç bir problem yaşanmazdı. Hamını öz dili ilə dindirərdi. Körpə əkiz övladları – Aylin və Amin üçün ata qucağı cənnət olardı. Anası Dilruba xanım oğlu ilə fəxr edir, bu xoşbəxtliyinin sonsuza qədər davam edəcəyini düşünürdü…
İş yerində, rəhbərlik etdiyi bankda Pərviz kollektivin sevimlisiydi. Lazım gəldikdə ciddi, tələbkar, digər vaxtlarda səmimi və şən, zarafatçıl olan gənc rəhbər gərgin zəhməti sayəsində bank işinin bütün incəliklərinə yiyələnmişdi. Kompüteri gözəl bilirdi. Qarşıda onu daha böyük vəzifələr gözləyirdi…
Vətən müharibəsi günlərində də “Molbulak” fəaliyyətini dayandırmadı. Ancaq həmin gün, oktyabrın 15-də Pərviz ailədə baş verənlərlə bağlı işə getmədi. Yevlaxdan zəng gəlmişdi ki, həyat yoldaşının nənəsi rəhmətə gedib. Yaşlı qadın Tərtərdə dəfn olunmasını vəsiyyət etmişdi. Həmin günlərdə isə Ermənistan silahlı qüvvələri Tərtər şəhərində yerləşən mülki yaşayış məntəqələrini, döyüş sahəsindən uzaqda yerləşən mülki obyektləri ağır silahlardan atəşə tuturdu. Bir sözlə, Tərtərə göydən od yağırdı və belə bir vəziyyətdə dəfn mərasiminin keçirilməsi təhlükəliydi. Bunlara baxmayaraq, Pərviz qaynatası İsgəndəri tək qoymadı və bir neçə qohumla birlikdə qəbiristanlığa gəldi. Heç kimin ağlına gəlməzdi ki, ermənilər bu cür vəhşiliyə əl ataraq, yaxınlarını dəfn edən insanları atəşə tutacaqlar. Ancaq bu, ermənilərin insanlığa sığmayan nə birinci, nə də sonuncu hərəkətiydi. Daha ətraflı »

Xalqa, Vətənə xidmət etmək üçün mütləq əlinə silah götürmək lazım deyil. Hər kəs öz sahəsində xalqına xidmət edir. Müharibə zamanı bu, daha aydın şəkildə özünü göstərirdi.
44 günlük Vətən müharibəsində öz vətəndaşlıq borcunu şərəflə, vicdanla, böyük ruh yüksəkliyilə, Qələbəyə inamla yerinə yetirən tərtərlilərdən biri də Rüstəmov Vasif Bahadur oğludur.
Vasif Rüstəmov 1960-cı il martın 7-də İsmayılbəyli kəndində anadan olub. Sevimli oğul, 3 bacının 1 qardaşı, 3 övlad atası, 4 nəvənin babası idi.
Həyat yoldaşı, dil-ədəbiyyat müəllimi Sona Vəliyeva deyir ki, bəzən eşidirik ki, həyatda ideal insan olmur. Vasif isə hər cəhətdən idealıydı. Gözəl övlad, qayğıkeş ata, baba, qardaş, mehriban həyat yoldaşı idi. O, bir ailədən yox, eldən getdi. Çünki yalnız özümüz üçün yaşamırdı, tanıdığı və tanımadığı insanların köməyinə hamıdan birinci çatırdı. Xeyirxah, vicdanlı, eyni zamanda təvazökarıydı. Elədiklərini heç vaxt dilinə gətirməzdi.
Vasif Rüstəmov Gəncədə inşaat texnikumunu bitirmişdi, amma ixtisası üzrə işləmirdi. Heydər Əliyev prospektində ərzaq mağazası vardı. Vətən müharibəsi günlərində gecə-gündüz atəşə tutulan şəhərimizin sakinləri, eləcə də hərbçilər üçün bu mağaza ümid yeriydi. Həmin günlərdə Vasif böyük təhlükə altında qazanc üçün deyil, insanlara kömək etməkdən ötrü işləyirdi. Pulu oldu, olmadı, hər kəs buradan istədiyi ərzağı ala bilirdi. Döyüşə gedən gənc əsgərləri ata kimi bağrına basıb, xeyir-dua ilə yola salırdı. Qələbə üçün yaman darıxırdı Vasif. Hər dəfə ailəsi ilə telefonla danışanda “lap az qalıb” deyirdi. Müharibə günlərində sığınacaqlarda qalan tərtərlilərə təmənnasız olaraq içməli su, ərzaq aparır, insanlarda ruh yüksəkliyi yaradırdı. Daha ətraflı »

Oktyabrın 15-də Tərtər şəhər qəbiristanlığında baş verən hadisə bütün dünyaya yayıldı və sülhsevər insanlar tərəfindən qəzəblə qarşılandı. Bu dəfə ermənilər hədəfə dəfn mərasiminin iştirakçılarını aldılar.
Mərhumu dəfn edərkən qəbiristanlıqdakı dörd nəfər şəhid oldu, qalanları yaralandı.
Şəhid olanlardan biri də İsgəndər Yelmar oğlu Əmirov idi. O, 1967-ci il fevralın 18-də Tərtər şəhərində anadan olub.
Həyat yoldaşı İradə Əmirova hadisə barədə belə danışır:
– Anam rəhmətə getmişdi. Qardaşımız olmadığına görə, onun dəfni ilə bağlı bütün işləri yoldaşım görürdü. Həmin gün qəbiristanlıqda böyük faciə yaşandı. Dörd ailə başsız qaldı, bu ailələrdə övladlar atalarını itirdilər. Baş verənləri sözlə ifadə etmək mümkün deyil. Bizdən müsahibə alan xarici jurnalistlər bunu erməni terroru adlandırdılar.
Həmin gün İradə xanımın nəvələri həm atalarını, həm də babalarını itirdilər.

Zamanov Şakir Xasay oğlu 1988-ci il aprelin 25-də Kəlbəcər rayonunun Geşdək kəndində doğulub. Erməni terrorçularının törətdikləri vəhşiliklər nəticəsində ailəsi ev-eşiklərini tərk edərək, Tərtər rayonunda məskunlaşıb. Məcburi köçkün həyatı yaşayıblar.
Şıxarxda məcburi köçkünlər üçün qəsəbə tikiləndə, dövlətimiz tərəfindən onların ailəsinə də üçotaqlı mənzil verilib. Şakir düşünürdü ki, bununla da ai-lənin çətin günləri arxada qalıb…
Vətən müharibəsinin başlamasını böyük ümidlə qarşılamışdılar. Hamı kimi Şakir də bu qələbənin yaxınlaşmasına kömək etmək istəyirdi. Könüllü olaraq Bərdə mərkəzi xəstə-xanasına gedib, yaralılarımıza qan vermişdi.
Şakir özü atasız böyüdüyü üçün, övladlarına qarşı çox həssas idi. Onları yaxşı böyütmək, təhsil vermək istəyirdi. Oktyabrın 15-də o, bazarlıq edib, Gəncəyə, uşaqlarının yanına getmək istəyirdi. Ancaq hadisələr onu başqa tərəfə apardı.
Həmin gün şəhər qəbiristanlığında dəfn mərasimi keçirilirdi. Daha ətraflı »

Qaynaq kəndinin sakini Həsən Məmmədov körpəlikdən yetim böyümüşdü. Atası cavan yaşında qəza nəticəsində vəfat etmiş, anası Xanım Əliyeva gəlin köçdüyü Xoruzludan öz kəndlərinə qayıdaraq, çətinliklə də olsa ev-eşik tikdirmiş, iki körpəsini böyütmüşdü.
Həsən evlənəndən, nəvələri dünyaya gələndən sonra bu qadının da üzü gülməyə başlamışdı. Ailədə üç uşaq – Arzu, Pərzad və Zamiq xoşbəxt idilər.
Qaynaq İƏD-nin mühasibi Vəsilə Süleymanova deyir ki, Həsən çox zəhmətkeş insan idi. Mal-heyvan saxlayır, əkinçiliklə məşğul olur, övladlarına təhsil vermək arzusu ilə yaşayırdı. Bir də həmişə deyirdi ki, mən özüm görmüşəm, istəyirəm uşaqlar atasızlığın nə olduğunu bilməsinlər.
Çox təəssüf ki, namərd qonşular bu ailənin də işıqlı günlərinə son qoydu.
44 günlük Vətən Müharibəsində Qaynaq rayonumuzun ən çox atəşə tutulan kəndlərindən biriydi. Həmin gün – oktyabrın 6-da kənd növbəti dəfə artilleriya hücumuna məruz qaldı. Həsən evlərindəydi. Mal-heyvanı, toyuq-cücəni rahatlayıb, bir az kənddən uzaqlaşmaq is-təyirdi. Ailəsi də elə yol kənarındaydı. Həsən onlar üçün evdəki ərzaqlardan götürmüş, atəş kəsənə qədər dolanmaları üçün tədarük görmüşdü. Daha ətraflı »