“GEDİRSƏN, TEZ QAYIT GƏL…”
Şəhidlərin hər biri haqqında yazılar işləyəndə bu misralar keçir ürəyimdən:
Gedirsən, tez qayıt gəl,
Gözü yolda qalan var…
Doğrusu, bu sətirlərin kimin olduğunu yaxşı xatırlaya bilmirəm. Amma beynimə hopub, ürəyimə işləyib sətirlərin hər bir sözündəki haray! Elə ona görə də bütün şəhid övladlarımıza şamil etmək istəyirəm. Axı, Vətən üçün canından keçən hər bir şəhidimizin arxasınca gözlər dikilib–ata-ana, bacı-qardaş, ailə-uşaq, sevgili gözləri. Bu gözləri intizarda qoymaq, ağlar qoymaq, yerə-göyə sığan dərd deyil. Ona görə də qapılardan çıxan hər kəsə söyləyirəm. “Gedirsən, tez qayıt gəl, gözü yolda qalan var…” Necə ki, bütün şəhidlərimizə və eləcə də Aydın Abdullayevə deyilmişdi… Daha ətraflı »
1958-ci il yanvar ayının 22-də Tərtər şəhərində anadan olub. Şəhər 5 saylı ümumi orta məktəbini bitirib və 1977-1979-cu illərdə keçmiş Sovet Ordusu sıralarında həqiqi hərbi xidmətdə olub. Qarabağ müharibəsi başlanan vaxt Əhaliyə Məişət Xidməti Kombinatında bərbər işləyirdi. Erməni işğalçılarının törətdikləri vəhşiliklərə dözməyərək könüllü olaraq 1994-cü ilin mart ayında Milli Ordu sıralarına daxil olub. Xidmət etdiyi hərbi hissənin tərkibində Ağdərə bölgəsində erməni işğalçılarına qarşı aparılan döyüşlərdə iştirak edib, cəsurluq və mərdlik göstərib. Snayperçi kimi üzərinə düşən vəzifəni layiqincə yerinə yetirib. 1994-cü il may ayının 11-də Tərtər rayonunun Qapanlı kəndinin müdafiəsi uğrunda gedən döyüşdə şəhid olub.
1973-cü il oktyabr ayının 13-də Tərtər şəhərində anadan olub. 1990-cı ildə şəhər 1 №-li tam orta məktəbin 10-cu sinfini bitirib. Sonra Gəncə Energetika Texnikumuna daxil olub. 1992-ci ilin avqust ayında həqiqi hərbi xidmətə çağrılıb. Xidmət etdiyi hərbi hissənin tərkibində torpaqlarımızı erməni faşistlərindən təmizləmək üçün Ağdərə bölgəsində döyüşüb. Bir çox döyüş əməliyyatlarında əsgər yoldaşlarına nümunə olub. Ermənilərin canlı quvvəsinin və hərbi texnikasının siradan çıxarılmasında cəsur bir döyüşçü kimi fəallıq göstərib. Dostları arasında yüksək xətir və hörmətə malik olub. Həmişə cəbhənin ön sıralarında iştirak edib. 1992-ci il sentyabr ayının 29-da Çıldıran kəndi uğrunda gedən döyüşlərdə şəhid olub.
1970-ci il dekabr ayının 21-də Tərtər rayonunun Hacıqərvənd kəndində anadan olub. Orta təhsilini həmin kənd orta məktəbində alıb və 1988-ci ildə Gəncə Baza Texnikumuna daxil olub. 1990-cı ildə keçmiş Sovet Ordusu sıralarına həqiqi hərbi xidmətə çağırılıb. Sovet İttifaqı dağıldıqdan sonra 1992-ci ilin əvvəllərində hərbi xidmətini yarımçıq qoyaraq doğma kəndlərinə qayıdıb. Həmin ilin sonunda könüllü olaraq “Tərtər Özünümüdafiə Batalyonu”na daxil olub. Xidmət etdiyi batalyonun tərkibində Ağdərə bölgəsində erməni işğalçılarına qarşı aparılan döyüşlərdə iştirak edib. 1994-cü il yanvar ayının 20də Ağdərə yaxınlığında gedən döyüşdə həlak olub.
Xalqımıza qarşı erməni millətçilərinin törətdiyi soyqırımı siyasətinin tarixi XVIII əsrin əvvəllərindən başlayır. Ermənilərin fasilələrlə, lakin düşünülmüş və planlı şəkildə davam edən soyqırımı siyasəti nəticəsində minlərlə günahsız azərbaycanlı vəhşicəsinə qətlə yetirilmiş, evləri yandırılmış, əmlakları qarət olunmuşdur. Azərbaycanın ərazisində məskunlaşdırılan ermənilər sayca azlıq təşkil etsələr də, öz havadarlarının himayəsi altında inzibatı bölgü yaradılmasına nail olmuşdular. Bakı şəhərində başlanılan erməni vəhşilikləri Azərbaycanın bütün ərazisinə yayılmışdır. “Böyük Ermənistan” xülyası ilə yaşayan ermənilərin XX əsrdə azərbaycanlılara qarşı ilk kütləvi qırğını 1905-1907-ci illərə təsadüf edir. 1918-ci il martın 31-də ermənilər tərəfindən Bakı şəhərində azərbaycanlıların kütləvi qırğınına başlanılmışdır. Dinc azərbaycanlıların qırğınında Bakı Sovetinin 6 min silahlı əsgəri, eyni zamanda “Daşnaksutyun” 
1992-ci il fevralın 17-də erməni millətçiləri keçmiş sovet ordusunun 366-cı alayının köməyi, Ermənistan silahlı 
qüvvələrinin və erməni terror təşkilatlarının iştirakı ilə Xo-cavənd rayonunun Qaradağlı kəndində dəhşətli soyqırımı törədiblər. Ancaq Qaradağlının qara günləri hələ bir qədər əvvəl başlamışdı.1990-cı il noyabrın 24-də 3 nəfər Qaradağlı sakini “Xocavənd-Xankəndi” yolunun 6 kilometrliyində vəhşicəsinə qətlə yetirildi. 1991-ci ildən Qarabağın dağlıq hissəsində gərginlik get-gedə artırdı. Hadisələr böyük fəlakətin yaxınlaşma-sından xəbər verirdi. 1991-ci il yanvarın 9-da kəndə gələn avtomaşın atəşə tutuldu, 1 nəfər öldürüldü, 4 nəfər yaralandı, sonradan onlardan 2-si aldığı yaralardan dünyasını dəyişdi. Daha sonra ermənilər martın 8-də kəndin yaxınlığında 2 nəfəri vəhşicəsinə qətlə yetirdilər.1991-ci il iyunun 27-28-də Xocavənd rayonunda 
Mübariz İbrahimov 1988-ci ildə Biləsuvar rayonunun Əliabad kəndində dünyaya göz açıb. 2005-ci ildə həqiqi hərbi xidmətə çağırılıb. Əsgəri xidmətini Daxili Qoşunların “N” saylı hərbi hissəsinin xüsusi təyinatlı bölüyündə keçirib. Həqiqi hərbi xidmətini 2007-ci ildə çavuş rütbəsində başa vurub.
Vətənin dar günüydü. Heç kim ev-eşiyində rahat otura bilmirdi. Fitnəkar düşmən əlinə fürsət düşən kimi ərazilərimizi iri çaplı silahlarla atəşə tuturdu. Hamı müdafiəyə qalxmışdı. Döyüşə yollananın hər biri–“elə etməliyik ki, mundar erməninin ayağı torpaqlarımıza dəyməsin, onları ərazilərimizdən qovub çıxarmalıyıq, nankorlar həm torpaqlarımızda yaşayıb, çörəyimizi yeyib, suyumuzu içirlər, həm də camaatımıza qənim kəsilirlər”,–deyə düşünürdü. Bütün evlərdən mübarizəyə qoşulanlar vardı. Hətta elə ailələr vardı ki, ata və oğul birlikdə döyüşə yollanırdı. Sarıcalı kəndindən Əliyevlər ailəsi də belələrindən idi. Bir evdən 4 qardaş–Xanlar, Asəf, Mətləb və Bəxtiyar Vətənin müdafiəsinə qoşulmuşdular. Əmiləri Qabil də sonradan 1993-cü il noyabrın 7-dən onlardan geri qalmayıb, əlinə silah götürüb döyüşə yollandı. Bir ailədən beş kişi ermənilərlə mübarizə apardı.
1990-cı illərin əvvəllərində xalqımıza–uşaqdan böyüyədək hamıya zərbə vuruldu. Mənfur ermənilərin təcavüzündən çox az ailə oldu ki, salamat qala bildi. Valideynini, övladını, doğmalarını, yaxınlarını itirənlərin sayı gündən-günə artırdı. İldırım kimi şaqqıldayan güllələrin ağzından ölüm kabusu tökülürdü evlərə, ocaqlara, insanların üstünə. Xəstəxanalar, hospitallar yaralılarla dolu idi. Qismətinə ölümdən keçərək yaralanmaq düşənlər şükür edirdilər ki, yaşamağa ümid var. Çox ata-analar övladlarını müharibədən qorumağa çalışırdılar. Lətif Məmmədovun ailəsi də belə idi. Onlar da dörd bacının yeganə qardaşını– Haqverdini müharibənin odalovundan uzaqlaşdırmaq istəyirdilər. Amma alın yazısı deyilən məhvum var ki, ondan heç cür uzaqda qalmaq olmur.
Yeni ismarıclar