KƏNDDƏ NOVRUZ BAYRAMI Tofiq YUSİF
Axşamın sevinci od tutub yanır—
Bayram tonqalları qanada dönür.
Birinin istəyi oddan tullanır,
Bütün kənd uşağı inada dönür.
Nə yaxşı bir ümman el yığnağından
Bu sısqa çeşməmsiz yaşayır hələ!
Qorxmasa o yanda yıxılmağından
Tonqaldan hoppanar qocalar belə.
Bu gecə sözlərə sığal çəkilər,
Açılar gənclərin küsü düyünü.
Bir qızı yorubdu «bir az gözlə»lər,
Xınaya bükəcək bayram gününü.
Budaqlar bürünər yaşıl sevincə,
Göyərən səməni kövrək arzudur.
Gəlin gətirərlər yazı bu gecə,
Bu qız fəsillərin nazlı qızıdır.
Dərdli sinələrin ovunar qəmi,
Tonqaldan tullanıb gələr bu bahar.
Bu gecə bir nəhəng çilçıraq kimi
Kəndi dağ döşündən asıb uşaqlar.
Yanan şam Leylini gətirər yada…
Bahar nəğmələri tükənib bitməz.
İçəri atılmış iri torba da
Bayram sovqatını almasa getməz.
Qapı arxasından söz püsüb biri
Qəlbində xoş niyyət tutub sınayar.
Qırmızı yumurta uduzub biri
Bu işdə toyuğu günahkar sayar.
Elə bil düşübdü kəndlərin bəhsi:
«Görək qaranlığı kim yandıracaq?».
Bu gecə yatmayan uşaq həvəsi
Sabah siniflərdə mürgü vuracaq.
Oxuyurdu bahar dərə dolusu—
Şəlalə simliydi bu gün qayalar.
Bu yazın əlində bulud dolu su—
Qorxurdu düz-dünya birdən od alar.
«Çiçəyi çırtlayar» nişanlılıarın—
Xonçalı gündüz var, görüşlü axşam.
Sinəmdə sevinci gələn baharın,
Ömrün payızıyla qucaqlaşmışam.
Bayram saxlancıdır süfrələrdəki,
Gizli düyüncələr açılıb təmiz.
Balınca söykənən babalar təki
Yaza söykənibdir indi kəndimiz.
Təbiət geyinir yaşıl kürkünü,
İtiyi qayıdır göy meşələrin.
Dözməyib altında ətir yükünün
Boynu bükülübdü bənövşələrin.